اصطلاح عرفانی خلوت از دیدگاه ابن عربی

از راهکارهای رسیدن به درجات معنوی و طی منازل عرفان، ریاضت و مجاهده با نفس است که طبق فرمایش پیامبر گرامی اسلام، جهاد اکبر می‌باشد. پس سالکی که قدم در راه عرفان می‌گذارد بایستی با هوی و هوس زودگذر دنیوی به محاربه بپردازد. یکی از مهم‌ترین بخش‌های مجاهدت نفس، خلوت‌نشینی یا خلوت‌گزینی است. خلوت در اصطلاح عرفان، بریدن از دنیا و مافیها و انقطاع از تعلقات دنیوی است که سرانجام، عارف را در نیل به عبودیت پروردگار، رهنمون می‌سازد. ابن عربی نیز از چهره‌های برجستۀ ادبیات عرفانی، در آثار خود به این امر مهم اشاره کرده و حتی اثری تحت عنوان اسرارالخلوۀ پدید آورده که اساس کار نگارنده قرار گرفته است. در حالت کلی، مراد و هدف ابن عربی از خلوت، پیمودن صحیح راه عرفان و سلوک در منازل خلوت به طور معتدل است. در این مقاله، تلاش برآنست تا برخورد ابن عربی با اصطلاح عرفانی خلوت بررسی شود و دیدگاه او نسبت به این موضوع، جهت تبیین بیشتر بر خوانندگان ارائه گردد.