بررسی حکایت موش و قورباغه بر مبنای نظریۀ روایت‌شناسی گراماس

این‌ پژوهش به‌ بررسی حکایتی مربوط به دوستی موش و قورباغه در مثنوی معنوی بر مبنای نظریۀ روایت‌شناسی‌ گراماس می‌پردازد. نگارندگان ‌کوشیده‌اند تا نشان دهند که ساختار این روایت با الگوی گراماس به چه صورتی مطابقت دارد. گراماس که نظریه‌پرداز حوزۀ روایت است، شخصیت را جزیی از متن و تابع کنش‌ها می‌داند. او با مرکز قرار دادن کنشگر اصلی در ارتباط با هدف، نقش‌هایی را که پراپ بیان کرده‌، تغییر و الگوی جدیدی را ارائه‌ می‌دهد. در این پژوهش با استفاده از شیوة کتابخانه‌ای و روش تحلیلی- توصیفی مشخص شد که زنجیره‌های روایی این داستان با توجه‌ به تغییر وضعیت‌ها بر مبنای تقابل‌های دوگانه قابل انطباق هستند و از جهت کنشگران، دو الگوی کنشگر در دو موقعیت جداگانه قرار دارند و گزاره‌های این حکایت نیز در دو موقعیت، تحلیل شدند. در نتیجه مشخص شد که طرح داستان انسجام منطقی داشته و با الگوی گریماس نیز هم‌خوانی دارد.