ایران (وطن) و یادکرد آن‌ در مجموعۀ طفلی به نام شادی محمدرضا شفیعی کدکنی

محمدرضا شفیعی کدکنی یکی از شاعران برجستۀ معاصر است که در اشعارش ایران و نمادهای فرهنگی آن بازتاب بسیاری داشته است. بخش زیادی از این مسئله ناشی از دانش گسترده و آشنایی عمیق وی با مظاهر فرهنگی و تمدنی ایران است. در مجموعۀ طفلی به نام شادی (1399)، شاعر کم و بیش با همان بوطیقای خاص خود که در مجموعه‌های قبلی یعنی آیینه ای برای صداها و هزارۀ دوم آهوی کوهی به ثبات رسیده بود با استفادۀ معتدل از زبان آرکائیک و روزمره در کنار هم و تصاویری با زیبایی‌شناسی نوقدمایی، سعی کرده است، مفاهیم مورد نظر خود را بیان کند. مفاهیمی در این دفتر پروبال گرفته‌اند که همواره جزو دغدغه‌های اصلی شاعر بوده‌اند: مفاهیم و انتقادهای سیاسی، اجتماعی، دغدغه‌هایی برای وطن و آزادی، عشق و عرفان، طبیعت گرایی، نمادگرایی و تعامل با سنت‌های شعر فارسی. یکی از دغدغه های اصلی شاعر در این مجموعه به مانند مجموعه های پیشین، تامل در باب ایران و مسانل آن است. در این پژوهش با روش تحلیلی – توصیفی تلاش شده است نگاه وی به ایران و دغدغه ها و دل‌نگرانی‌های او در این باره تحلیل و بررسی شود. یافته های این پژوهش نشان می دهد که وی در ادامۀ راهی که در دفاتر قبلی خود داشته، ایران را همواره در کانون توجه خود قرار داده و امیدها و گاه ناامیدی های خود را خطاب به آن بیان کرده است. دردمندی فرهنگی و یاد وطن و ایران، عشق به ایران فرهنگی، دل نگرانی ها برای وطن، غربت در وطن، بیان مسائل اجتماعی و سختی های زیستن در وطن، امیدها و آرزوهای برای وطن و... مسائلی است که شفیعی در این مجموعه‌شعر به آن‌ها پرداخته است.