نقد روانشناسانه بر نمایشنامه‌های امانوئل اشمیت از منظر رویکرد کارل گوستاو یونگ (مطالعه موردی نمایشنامه مهمانسرای دو دنیا)

نقد روان شناختی از مهمترین حوزه‌های نقد ادبی است که بر مبنای روانشناسی جدید و بر اساس نظریات یونگ صورت می‌پذیرد. این امر با استفاده از کُهن الگوهای مختلف، به واکاوی شخصیت‌های افراد می‌پردازد و کُنش رفتاری آنها را در موارد گوناگون مورد ارزیابی قرار می‌دهد. از نظر روان شناسی یک اثر هنری را می‌توان از چند جنبه بررسی کرد که مهمترین آن، محتوای اثر است که از نظر روانی تحلیل می‌شود، همچنین یک یا چند شخصیت نمایشنامه و روابط بین آنها از نظر روانشناسی و انگیزه‌های نا خودآگاه و کشمش‌های درونی آنها مورد توجه است و یا اینکه از طریق همین کندوکاو محتوا و تحلیل شخصیت‌ها و به خصوص شخصیت اصلی نمایشنامه، نقبی به شخصیت نویسنده و انگیزه‌های پنهان او زده می‌شود. زیرا هنرمند در لحظه آفرینش فراتر از آرزوها انگیزه، احساس‌ها و کشمکشهای پنهان و آشکار خود نمی‌رود. در تحلیل روان شناختی بیشتر از روش تحلیل ناخود آگاه و تشریح ساختار شخصیت‌های نمایشنامه و همچنین بررسی مکانیزم های دفاعی مورد استفاده شخصیت‌های نمایشنامه استفاده می‌شود. در نمایشنامه مهمانسای دو دنیا، مسئله مرگ از بستر سرنوشت روایی چند شخصیت خاص آغاز شده و طبق نظریه‌ی یونگ بر تمامی رفتارها حتی رفتارهای کم‌اهمیت علتی خاص قائل است. این اثر فقط یک نماشنامه نیست بلکه دیدگاه فلسفی نویسنده از زندگی و مرگ است و نیاز به تفکر و تعمقی روان شناسانه دارد تا بتوان تشخیص داد که تا چه اندازه اعتقاد و دیدگاه نویسنده صحیح است.