سنجش سطح پایداری به منظور دستیابی به توسعه پایدار گردشگری (مطالعه موردی: شهر بابل)

در گردشگری با استفاده از برنامه‏ ریزی راهبردی می‏توان یک چشم ‏انداز روشن و واقع بینانه را برای آینده تعیین نمود و در قالب این چشم ‏انداز، برنامه‏ ریزی ‏های مناسبی برای دستیابی به اهداف اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی پایدار انجام داد. از این منظر گردشگری یک کسب و کار آینده‏نگر است. این پژوهش از نظر هدف کاربردی، از نظر ماهیت بر اساس روش‌ تحلیلی و اکتشافی است که با به کارگیری روش ارزیابی خبره محور (دلفی) و تکنیک swot-qspm انجام گرفته است. همچنین شیوه های گردآوری اطلاعات اسنادی و کتابخانه‌ای است. در این مطالعه سعی شده است که با استفاده از آمار توصیفی و مطالعات اسنادی شاخص‌های تحقیق در ارتباط با توسعه گردشکری پایدار شهر بابل مورد تحلیل قرار گیرد. گردآوری اطلاعات به روش اسنادی و میدانی صورت گرفته که جهت جمع آوری اطلاعات اولیه، به عنوان جامعه نمونه انتخاب و با استفاده از شیوه هدفمند و با استفاده ازروش پیمایش و ابزار پرسشنامه شاخص‌های 4گانه تحقیق مورد بررسی قرار گرفتند. مطابق نتایج، از بین 7 استراتژی تهاجمی(so)3 استراتژی 1_ همکاری بخش خصوصی و دولتی جهت سرمایه گذاری در بخش زیرساخت های گردشگری و ایجاد اشتغال مولد و پایدار 2_ تمرکز عمده فعالیت های توریستی بر بهره برداری از منابع و جاذبه های موجود و بلا استفاده توریستی همانند چشم اندازها، ارتفاعات و رودخانه ها و فضای سبز3_ استفاده از نیروهای بومی متخصص جهت بهبود کیفیت زندگی و ارتقا فرهنگی و اجتماعی در اولویت قرار دارند. در شهر بابل باتوجه به کاستی‌هایی هم که در زمینه مدیریت شهری وجود دارد، ولی در سال‌های اخیر در محله‌های مختلف شهر براساس پتانسیل موجود به موضوع افزایش جذابیت فضاهای شهری ذهنیت را به سمت این مساله سوق می‌دهد که عملکرد مدیریت شهری در فرآیند توسعه پایدار شهری و نهایتا در ارتقاء وضعیت گردشگری شهری تاثیرگذار است.