آسیب‌پذیری و تاب‌آوری گردشگری روستایی در برابر تغییرات اقلیم

گردشگری به عنوان یک صنعت مهم اقتصادی در تولید ناخالص داخلی جهان است. آمارهای جهانی نشان می‌دهد که مناطقی که انتظار می‌رود رشد گردشگری در آن ها در دهه‌های آینده قوی ترین باشد، بیشتر تحت تاثیر آسیب‌پذیری و بحران تغییرات آب و هوایی قرار دارند. کاهش تعداد گردشگران تاثیر منفی بر رشد اقتصادی و از دست دادن شغل صاحبان بنگاه‌های گردشگری و کسب و کارهای وابسته به گردشگری خواهد داشت. تغییرات آب و هوایی خطری برای اقتصاد جهانی و مانعی فزاینده برای توسعه گردشگری برای دستیابی به اهداف توسعه پایدار خواهد بود. بنابراین توسعه گردشگری پایدار و تاب‌ آور برای دستیابی سریع به توسعه پایدار روستایی و انعطاف‌پذیری سیستم گردشگری حائز اهمیت است. این مطالعه به صورت کتابخانه‌ای با روش تحلیلی و مقایسه‌ای به بررسی میزان آسیب‌پذیری کشورهای مختلف جهان و مقایسه رشد سالانه پیش‌بینی شده گردشگری و نیز اهمیت تاب‌آوری گردشگری روستایی در برابر تغییرات اقلیم و راهکارهای توسعه گردشگری پایدار روستایی در ایران می‌پردازد. تاب‌آوری گردشگری ظرفیت افراد و جامعه را برای استفاده از منابع و سازگاری در برابر مشکلات و ناملایمات، مدیریت بهینه اقدامات سازگاری و انطباقی در راستای تغییرات ناگهانی افزایش می‌دهد. مطابق یافته‌ها، ساز و کارهای توسعه گردشگری جامعه‌ محور، توسعه کارآفرینی روستایی، برنامه‌ریزی برای اشتغال جوانان روستایی و افزایش مهاجرت معکوس شهر به روستا، تمرکز بر توسعه زنجیره ارزش گردشگری، افزایش ظرفیت تحمل گردشگری، توسعه اقدامات امنیت اکولوژیکی گردشگری با مدیریت منابع آب و انرژی برای کاهش آسیب‌پذیری و افزایش تاب‌آوری گردشگری روستایی در برابر تغییرات اقلیم پیشنهاد می‌شود.