حیات و ممات انسان معاصر در تلاقی دین و تکنولوژی (با تکیه بر زمینه سازی ظهور)

شناخت انسان معاصر در مواجهه با حیات پویای دین و تکنولوژی، به منظور پاسخ دادن به بنیادی‌ترین پرسش هویتی که عبارت است از: معنای انسان بودن و حیات و ممات انسان، ضروری می‌باشد. هدف پژوهش پیشرو، موازنه انسان تکنولوژیک (پساانسان) و انسان دیندار (انسان منتظر) به منظور واکاوی معنای حیات و ممات انسان معاصر است. بدین منظور، به تحلیل و ارزیابی ابعاد مادی و معنوی حیات و ممات پرداخته شده و نقش امام به منزله انسان محکم و تنظیم‌کننده تلقی انسان از حیات و ممات خود مورد بررسی قرار گرفته است. روش پژوهش «توصیفی-تحلیلی» است و یافته‌ها نشان می‌دهند که از طریق قاعده رجوع انسان متشابه به انسان محکم، وضعیت انسان معاصر در مواجهه با استقلال نفس یا اتکا به نمایندگان خدا روشن می‌گردد. با تمرکز بر برتری عینی ایده اشرفیت انسان نسبت به نگرشی که او را با سایر موجودات هم‌تراز می‌انگارد، تناقض برخی نگرش‌های پساانسانی رقم می‌خورد. همچنین با اتکا به ولایت‌مداری در تربیت انسان، ظرفیت مبانی انسان منتظر برای راه‌گشایی انسان تکنولوژیک در موضوعاتی چون امید به آینده و مدیریت کلان جهان آشکار می‌شود.