بررسی تحلیلی دیدگاه مستشرقان معاصر در مورد مشروعیت تشکیل حکومت در دوران غیبت، با تمرکز بر نظریه ولایت فقیه امام خمینی(ره)

تعیین حیطه وظایف و مسئولیت های علمای دینی از جمله موضوعاتی است که در طول تاریخ اسلام و خصوصا با شروع غیبت امام دوازدهم به تغییر و تطوراتی دچار شده و با گذر زمان و تغییر اقتضائات علما و فقهای شیعی ضمن حفظ مسئولیتهای دینی و فقهی به عرصه های سیاسی اجتماعی پا نهادند و در آخرین مرحله تکامل آن، «نظریه ولایت فقیه و موضوع حکومت فقها» بر جامعه اسلامی توسط علمای شاخصی از جمله شیخ مفید ملا احمد نراقی و امام خمینی مطرح شده است. مشاهده این تغییر و تطورات در حیطه مسئولیت علمای دینی و همچنین مشاهده کارآمدی مدل حکومتی امام خمینی، به عنوان نمونه عینی حکومت فقها، مستشرقان را بر آن داشته است تا به نقد و بررسی این موضوع، به ویژه پس از پیروزی انقلاب اسلامی بپردازند. مقاله پیش رو، ضمن محور قرار دادن آرای مستشرقان معاصری همچون کولین ترنر هاینس هالم و مارتین کرامر در مرحله نخست نظریات آنان در زمینه تشکیل حکومت اسلامی در دوران غیبت و ایراداتشان به این موضوع به ویژه اندیشه ولایت فقیه، با نگاهی توصیفی - تحلیلی بیان و در ادامه به اشکالات و نقدهای وارد بر آنها پرداخته شده است.