مقدمه‌ای در باب تبیین مفهوم توصل

اهمیت مسئله توسعه و پرداختن به آن در عصر حاضر بر کمتر کسی پوشیده است. پیش‌فرض مقاله پیش رو این است که رابطه مکمل و دوسویه‌ای بین توسعه و صلح وجود دارد. صلح، نقش بسیار مهمی در پیگیری امور بسترساز توسعه دارد. در زمینه توسعه، صلح به عنوان یک ضرورت اساسی و پیش‌نیاز برای پیشرفت و رشد پایدار شناخته می‌شود. نمی‌توان بدون توسعه به صلح دست یافت و بدون استقرار صلح نیز توسعه را در پی گرفت. به همین دلیل است که اکثر کشورهای توسعه ‌یافته در پی صلح بوده و در سیاست خارجی خود از هر گونه تنش و درگیری و تجدیدنظرطلبی دوری می‌گزینند. به عبارتی جامعه بین‌الملل و در راس آنها قدرت‌های توسعه یافته به این نتیجه رسیده‌اند که در جهت رشد و ارتقای هر چه بیشتر از هر گونه سیاست‌سالاری و سیاست‌زدگی فاصله‌گیری کنند تا موانع توسعه مرتفع شود. پرواضح است که بدیهی انگاشتن توسعه، راه به جایی نخواهد برد و در این مسیر به برنامه‌ها و راه‌حل‌هایی مبتنی بر واقعیت‌های تاریخی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی داخلی و خارجی نیاز است که هر کدام از این موارد نیز از نظریه تا عمل، دستخوش جرح ‌و تعدیل‌هایی بسیار خواهد شد. نوشتار حاضر با مطرح کردن مفهوم جدیدی به نام توصُل که حاصل ترکیب دو مفهوم توسعه و صلح است تلاش دارد به دستیابی توصل از طریق توسل به زنان در جهت تحقق جامعه مثلی بپردازد که مصداق بارز تحقق و در هم تنیدگی توسعه و صلح است.