نقش یادگیری سازمانی در توسعه مدیریت منابع انسانی و عملکرد سازمانی

سازمان های بزرگ با ساختارهای سنتی توان و انعطاف لازم را جهت همسویی با تغییرات محیط پیرامون، به ویژه به توجه به مسائل جهانی شدن ندارند و برای بقا خود ناچارند خود را به ابزارهایی مجهز کنند تا توان مقابله با تغییرات جهانی را به دست آورند. یکی از مهمترین این ابزارها یادگیری سازمانی است. به گفته داجسون (1993) یادگیری سازمانی عبارت است از روشی که سازمان ها ایجاد، تکمیل و سازماندهی می کنند ﺗﺎ داﻧﺶ و ﺟﺮﯾﺎن ﻫﺎی ﻋﺎدی ﮐﺎر در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻬﺒﻮد ﮐﺎراﯾﯽ ﺳﺎزﻣﺎن از ﻃﺮﯾﻖ ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﯿﺮی ﻣﻬﺎرت ﻫﺎی ﮔﺴﺘﺮده ﻧﯿﺮوی ﮐﺎر ﺗﻮﺳﻌﻪ ﯾﺎﺑﺪ منابع و عوامل ناشی از ثروت های گوناگون همچون منابع طبیعی، موقعیت جغرافیایی استراتژیک،ماشین آلات، سطح فن آوری و .... ،درحرکت و توسعه کشورها موثر می افتاده است، امروزه انسان به عنوان یگانه عامل تاثیر گذار بر توسعه شناخته می شود . از این روست که کرامت انسان به عنوان شریف ترین عامل زندگی توسعه یافته است. فراگرد توسعة علم وتکنولوژی در واقع کلید اصلی توسعه است و دست یافتن به بینش علمی وتوسعه درآن نیازمند محیط مناسب و شرایط خاص برای نیروی انسانی می باشد و این امکان پذیر نخواهد بود مگر این که به توسعه نیروی انسانی توجه ویژه شود.. همواره در اکثر سازمان های جهان مدیران و رهبران سازمانی درپی ارتقا و بهبود عملکرد سازمان های خویش می باشند. عملکرد سازمان ترکیب گسترده ای هم از دریافتی های غیر ملموس، هم چون افزایش دانش سازمانی و هم دریافتی های عینی و ملموس، هم چون نتایج اقتصادی و مالی است. مدل های گوناگونی تلاش کرده اند عملکرد سازمانی را معرفی و ارزیابی کنند. بررسی این الگوها نشان از آن دارد که اولاً تغییرات عملکرد سازمانی باید اندازه گیری و سنجش شود . ثانیاً تغییرات عملکرد سازمان باید در تمامی سطوح سازمان مورد توجه باشد و اهداف فردی، گروهی درسازمان باید در راستای اهداف سازمانی قرار گیرد.