نقش فناوری های نوظهور در تولید محتوای الکترونیکی در دانشگاه فرهنگیان با نگاه به تجربه سایر کشور ها

همزمان با ورود فناوری های جدید در عرصه آموزش، دانشگاه های سنتی ناگزیر به سازگاری با سیر تحولات وتغییرات جدید هستند. در محیط جدید، نقش مربیان واساتید عوض خواهد شد. آنها بیشتر نقش تسهیل گر و مربی یا طراحان آموزشی را ایفا خواهند کرد. پس تغییر یا طراحی و راه اندازی سیستم های مدیریت آموزشی متناسب، الزامی است. نظام های آموزشی با بهره گیری از امکانات فضای مجازی و آموزش های الکترونیک، ابزاری برای آموزش مداوم تلقی می شوند و این آموزش ها می تواند شامل معلمان و دانشجویان در هر سن، مکان جغرافیایی، موقعیت و وضعیت اجتماعی و سیاسی و با هر گونه آموزشی باشد.با وجودی که فناوری های جدید موجب استقلال و انعطاف بیشتر امور آموزشی می‌شود، اما جهت بکارگیری این امکانات، باید ساختار سازمانی موسسات عالی نیز متحول شود. همچنین جهت استفاده از هر سیستم فناوری نوین در امور آموزشی، لازم است شرایطی چون ایجاد زیرساخت های قوی فناوری، تدوین استانداردهای آموزشی لازم برای ارزیابی آموزشگران و دانشجویان، فرهنگ سازی مناسب و تغییر نگرش سنتی جامعه در امر آموزش، سرمایه‌گذاری و مشارکت دولت و بخش خصوصی در این زمینه فراهم شود. شکل نوین آموزش های مجازی و برداشته شدن مرزها و محدودیت های آموزشی، ضمن افزودن بر اشتیاق مدیران آموزشی برای استفاده از این روش نوین، برنگرانی های ایشان نیز افزوده است. ساختارهای مختلف سامانه های مدیریت فراگیری، اختلاف سلیقه در طراحی دروس الکترونیکی، روش های متفاوت برای آزمون و ارزیابی و از همه مهمتر کاهش ارتباط فیزیکی بین معلم و فراگیر، باعث شده است که ضرورت مطالعه ای دقیق، و به دنبال آن سیاست گزاری آموزش های مجازی محسوس شود. علاوه بر این لازم است به حجم سرمایه گذاری و آمادگی نیروی انسانی برای پیاده سازی آموزش های مجازی توجه شود.