بررسی تطبیقی رابطه نفس و بدن در فلسفه اسلامی و رویکرد میان رشته ای نوروسایکولوژی

یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های فیلسوفان و نوروسایکولوژیست‌ها از دیرباز تاکنون بحث از نفس و چگونگی رابطه آن با بدن بوده است. فلاسفه و نوروسایکولوژیست‌ها از دو روش متفاوت در تلقی خود از رابطه نفس و بدن، افقی تازه گشوده و راهی نو آغازیده‌اند. این پژوهش به روش توصیفی _تحلیلی_تطبیقی و با مراجعه به منابع کتابخانه‌ای و با هدف اثبات رابطه حقیقی بین نفس و بدن انجام گرفته و در پایان به این نتیجه رسیده است که در مباحث مربوط به رویکرد نوروسایکولوژی، نوروسایکولوژیست‌ها روح را در مورد انسان به کلی انکار نموده یا مساوی با روان دانسته و در نهایت تفسیری که از روان ارائه نموده‌اند، آن را به یک پدیده مادی یعنی همان فعالیت‌های عالی مغز معنی کرده‌اند. در فلسفه اسلامی نیز تا قبل از ملاصدرا، تبیین معقولی از این مسئله ارائه نشده بود و این یژوهش برای اثبات تجرد نفس به عنوان نمونه، به ویژگی های نفس مجرد امام زمان عج اشاره کرد. ملاصدرا با ابداع مبانی فلسفی جدید و با رد نظریه قدم نفس و حدوث روحانی آن، دیدگاه دیگری در نحوه پیدایش نفس را بر می‌گزیند که به «جسمانیةالحدوث» بودن نفس معروف است. وی بر مبنای حدوث جسمانی نفس و حرکت جوهری آن، رابطه نفس و بدن را رابطه اتحادی نه انضمامی و بر همین مبنا انسان را حقیقتی ذو مراتب می‌داند و در نتیجه از این طریق، قائل است که نفس و بدن با یکدیگر کاملاً بیگانه نبوده‌‌اند به گونه‌ای که با هم سنخیت نداشته باشند، بلکه هر دو از سنخ واحد، به نحو حقیقت هستند.