مقایسه تاثیر آموزش به روش سنتی و حضور در بستر محیط‌زیست مبتنی بر رویکرد سازنده‌گرایی بر یادگیری، یادسپاری و نگرش‌ محیط‌زیستی دانش‌آموزان پایه 11 در درس انسان و محیط‌زیست

هدف پژوهش حاضر مقایسه تاثیر آموزش به روش سنتی و حضور در بستر محیط‌زیست مبتنی بر رویکرد سازنده گرایی بر یادگیری، یادسپاری و نگرش محیط‌زیستی دانش‌آموزان پایه 11 در درس انسان و محیط‌زیست است. در این پژوهش حجم نمونه دو کلاس 28 نفره پایه 11 در شهر مریوان در دو گروه آزمایش بودند که جمعاً 56 نفر حجم نمونه را تشکیل دادند. روش نمونه‌گیری در این پژوهش تصادفی چندمرحله‌ای است. در این پژوهش از دو پرسشنامه یادگیری - یادسپاری و نگرش محیط‌زیستی استفاده شده است که برای طراحی سوالات این پرسشنامه از کتاب انسان و محیط‌زیست پایه 11 استفاده شده است. پرسشنامه یادگیری و یادسپاری از سوالات یکسانی برخوردار هستند که تعداد سوالات این پرسشنامه 40 گویه است. تعداد سوالات پرسشنامه نگرش محیط‌زیستی 15 گویه است. در مرحله پیش‌آزمون، پرسشنامه یادگیری و نگرش بین دانش‌آموزان هر دو کلاس توزیع شد. طی سه ماه، آموزش به روش سنتی برای یک کلاس و آموزش به روش حضور در بستر محیط‌زیست مبتنی بر رویکرد سازنده‌گرایی برای کلاس دیگر اجرا شد. بعد از اتمام دوره‌های آموزشی به دو روش ذکرشده، پس‌آزمون یادگیری و نگرش محیط‌زیستی برای دانش آموزان هر دو کلاس انجام گردید. در آخرین مرحله یک ماه بعد از اجرای پس‌آزمون یادگیری، آزمون یادسپاری انجام شد. برای بررسی نرمال بودن توزیع داده ها، از آزمون کولموگروف-اسمیرنوف و برای بررسی فرضیه‌های پژوهش از آزمون آماری تحلیل کوواریانس استفاده شده است. نتایج سوال‌های اصلی اول تا سوم پژوهش نشان می‌دهد که روش حضور در بستر محیط‌زیست مبتنی بر رویکرد سازنده‌گرایی بر یادگیری، یادسپاری و نگرش دانش آموزان تاثیر بیشتری داشته است. نتایج فرضیه‌های فرعی نشان می‌دهد که آموزش سنتی بر یادگیری و یادسپاری و نگرش محیط‌زیستی دانش آموزان تاثیر دارد. همچنین نتایج فرضیه‌های فرعی نشان می‌دهد که آموزش در بستر محیط‌زیست مبتنی بر رویکرد سازنده‌گرایی بر یادگیری، یادسپاری و نگرش محیط‌زیستی تاثیر دارد. بر اساس نتایج این پژوهش مشخص شد که آموزش به روش حضور در بستر محیط‌زیست مبتنی بر رویکرد سازنده گرایی بر یادگیری، یادسپاری و نگرش محیط‌زیستی دانش‌آموزان بیشتر از آموزش به روش سنتی تاثیرگذار است.