نقش آموزش محیط‌زیست در کنترل و مدیریت میکروپلاستیک‌ها

امروزه موضوع ناپایداری محیط‌زیستی و رفتارهای مخرب محیط‌زیست می‌تواند اثرات و آسیب‌های جبران‌ناپذیر بسیاری را بر اکوسیستم‌های آینده و زندگی نسل‌های آن برجای بگذارد. با رشد جمعیت و توسعه وضعیت اقتصادی و اجتماعی افراد، میزان پسماندهای تولیدی افزایش‌یافته که دفع این ضایعات به روش پایدار یکی از مهم‌ترین ارکان حفظ محیط‌زیست است. تولید و استفاده انبوه از محصولات پلاستیکی، راحتی را برای مردم به ارمغان می‌آورد و درعین‌حال منجر به تجمع آلاینده‌های پلاستیکی در محیط می‌شود. به‌طوری‌که آلودگی میکروپلاستیک‌ها و خطرات زیست‌محیطی مرتبط اخیراً به یک نگرانی جهانی تبدیل شده است. میکروپلاستیک‌ها به مواد پلاستیکی با اندازه کمتر از 5 میلی‌متر گفته می‌شود. میکرو پلاستیک‌ها از راه‌های مختلفی ازجمله دورریز ضایعات پلاستیکی به وجود می‌آیند و برای هزاران سال بدون اینکه تجزیه شوند در محیط‌زیست باقی می‌مانند. ازآنجاکه گسترش آگاهی مستلزم آموزش است، امروزه هم‌راستای افزایش فعالیت‌های انسانی و تاثیرات آنها، نیاز به آموزش گسترده و همه‌جانبه افراد در قبال مسئولیتی که در برابر محیط‌زیست دارند نیز محسوس‌تر شده است. هدف از این تحقیق، مطالعه مروری در خصوص تاثیر آموزش محیط‌زیستی بر کنترل و مدیریت آلاینده نوظهوری به اسم میکروپلاستیک‌هاست که نه‌تنها در ایران بلکه در کل جهان معضلی جدی بر سلامت محیط‌زیست و جوامع این کره خاکی می‌باشد. درنتیجه در ادامه ارتباط بین نقش آموزش و مدیریت میکروپلاستیک به‌عنوان یک راهکار اساسی در حل این معضل محیط‌زیستی در ایران پرداخته شد. نتایج حاکی از آن بود که در کنترل رفتار مخرب محیط‌زیست مرتبط با پدیده نوظهور میکروپلاستیک‌ها که در تمامی اکوسیستم‌ها (آب، خاک و هوا) و سلامت موجودات زنده و تنوع زیستی باعث معضلات عدیده‌ای شده‌اند، آموزش محیط‌زیست در تمامی سطوح جامعه (شامل مسئولین، سیاست‌گذاران، دستگاه‌های دولتی و غیردولتی، شاغلین، خانواده‌ها اعم از شهری و روستایی، دانشجویان و دانش آموزان و غیره) می‌تواند تاثیرگذار بوده و مانع از بروز یک فاجعه محیط‌زیستی گردد و علاوه بر آن امید است معضلات کنونی نیز کاهش یابد. در انتها نیز پیشنهاد‌هایی ارائه گردید.