تبیین رویکرد فلسفی پساپدیدارشناسی و دلالت های آن در آموزش هوشمند

در سال های اخیر یکی از رویکردهای فلسفی جدید که پیرامون تجربیات انسان در مواجهه با فناوری ها مطرح شده است، پساپدیدارشناسی است. پساپدیدارشناسی با تلفیق پدیدارشناسی و پراگماتیسم زمینه بررسی روابط انسان و فنآوری را با ادعای بدنمندی، رابطه مندی و حیث التفاتی را فراهم آورده است. لذا هدف پژوهش حاضر تبیین رویکرد فلسفی پساپدیدارشناسی و دلالت های آن در حوزه آموزش هوشمند است. روش این پژوهش، ازلحاظ هدف کاربردی و ازلحاظ ماهیت داده از نوع کیفی و از نوع تحلیل متنی است که در گردآوری داده‌ها از روش اسناد کاوی استفاده شد. یافته ها نشان داد که رویکرد پساپدیدارشناسی به دنبال تحلیل تجربیات انسان، جهان و فناوری است که با استفاده از روش تغییر به نسبت های بین انسان- فناوری- جهان در دو سطح خرد (تجسد، هرمنوتیک، غیریت، زمینه و...) و کلان (چندفرهنگی) پرداخته و بررسی های موردی (تحقق های چندگانه) را سبب شده و مشخص می کند که فناوری چگونه اعمال و تجارب ما را از جهان شکل داده و دگرگون می کند. نتایج بیانگر آن است که رویکرد فلسفی پساپدیدارشناسی، استفاده از یک فناوری آموزشی بر رفتار و نوع عمل کاربران موثر بوده و به طورکلی هر نوع جهت دهی می تواند در زندگی روزمره ایجاد تغییر کند. همچنین باید گفت فنآوری و ابزار بخشی از زندگی انسان و به عبارت دیگر بخشی از وجود آدمی است.