فلسفه فناوری آموزشی از منظر تفکر رابطه ای

روابط آموزش و فناوری حاکی از این باور متعارف است که فناوری می تواند آموزش را شکل دهد، اما همچنین باعث ایجاد سوالات مهم جدید در مورد چگونگی استفاده از فناوری در آموزش می شود. روی هم رفته، می‌توانیم از فکر کردن به اینکه فناوری برای آموزش چه کاری انجام می‌دهد ادامه دهیم و به جای آن، فکر کنیم که فناوری «در جهان» چیست و این «در جهان بودن» برای یادگیرندگان، معلمان و همچنین طراحان و محققان آموزشی چه معنایی دارد. دیدگاه سنتی، فناوری را به گونه‌ای ارائه می‌کند که گویی مانند برخی برنامه‌های رادیویی یا پخش‌های دیگر، به سمت ما فشار می‌آورند، در حالی که ما راهی برای انتخاب یا تعامل با محتوای آنها نداریم. با این حال، «تفکر رابطه‌ای» شرح پیچیده‌تری از روابط بین آموزش و فناوری ارائه می‌دهد. تفکر رابطه‌ای فناوری آموزشی را به عنوان راهی برای درک این رابطه پویا و پیچیده تغییر می دهد و دیدگاه جدیدی در این زمینه ارائه می دهد. این تفکر اجازه می دهد تا ماهیت فناوری آموزشی بر حسب مثلث رابطه ای درک شود. این چارچوب توجه را به روابط انسان-فناوری، فناوری-آموزش و آموزش-انسانی جلب می کند و محققان را ملزم می کند تا انواع جدیدی از سوالات را در مورد کاربردهای آموزشی فناوری، از جمله سوالات گسترده تر از آنچه معمولاً در تحقیقات در این زمینه پرسیده می شود، درباره هدف آموزش بپرسند. روابط انسان و آموزش دانش‌آموزان را قادر می‌سازد تا «آنچه هستند» شوند.