تحلیل شاخص های سکونتی در کلان شهرهای ایران

آمال هر کشور و جامعه ای، دستیابی به رفاه و آسایش بیشتر، جبران عقب ماندگی و بالا بردن کیفیت سکونت و زندگی برای افراد جامعه است. مسلما،ً رسیدن به چنین اهدافی نیازمند 'توسعه پایدار سکونتی' میباشد که در آن به تمامی ابعاد و جنبه های توسعه به طور همزمان توجه شده باشد. از میان ابعاد مختلف توسعه، بحث انسان و سکونتگاه های انسانی جایگاه منحصر به فردی دارد. بر این اساس در این مقاله سعی شده است، ضمن شرحی بر ساختار شاخص های سکونتی کلان شهرها، روند رشد و شکل گیری و جایگاه آنها در سطح کشور ایران مورد بررسی و مقایسه قرار گیرد. در این مقاله با بهره گیری از داده های جمعیتی، چگونگی رشد کلان شهرهای ایران طی دوره 1335 – 1390 و با استفاده از شاخص های توسعه فرهنگی، اجتماعی، بهداشتی، درمانی و اقتصادی، فاصله موجود بین کلان شهرها با استفاده از تحلیل خوشه ای، شاخص z استاندار بررسی شده است. روش تحقیق توصیفی – تحلیلی و مبتنی بر مستندات و آمارهای موجود در سرشماریهای نفوس ومسکن ایران میباشد. نتایج نشان میدهد که در ایران، نه تنها بین سکونتگاههای روستایی با سکونتگاههای شهری فاصله زیادی وجود دارد، بلکه بین کلان شهرهای آن نیز این تفاوت بیشتر است.