تحلیل تطبیقی کیفیت نهادسازی نظام مدیریت بحران ایران با پارادایم‌های جهانی در مواجهه با بلایای طبیعی

بحران‌های طبیعی به دلیل قدمت، تنوع و نیز به دلیل تکرار متناوب آن در طول زمان یکی از کانونی‌ترین بحران‌ها در سرتاسر کشورهای جهان بوده و بسیاری از کشورها سرمایه‌گذاری‌های عظیم مادی و غیرمادی را در این حوزه تزریق کرده‌اند. استقرار مدیریت بحران و شرایط اضطراری نیازمند طیفی از رویکردها، رویه‌ها و روش‌ها بوده که شناخت آن می‌تواند مکمل شناخت چیستی مدیریت بحران و شرایط اضطراری باشد.در طول تاریخ، رویکردهای مختلفی برای مدیریت بحران مطرح شده است. از پارادایم‌های سنتی مبتنی بر واکنش به رویدادها تا پارادایم‌های نوین که بر پیشگیری، آمادگی و تاب‌آوری تاکید دارند . هدف اصلی این پژوهش، شناسایی و تحلیل پارادایم‌های غالب در مدیریت بحران و بلایا در سطح جهانی و بررسی تطبیقی آن‌ها با رویکردها و عملکرد نهادهای مدیریت بحران در ایران است. رویکرد تحقیق کیفی و مبتنی بر تکنیک تحلیل‌های ثانویه از متون در دسترس نظری در حوزه برنامه‌ریزی و مدیریت بحران در راستای ماهیت موضوع پژوهش و تکنیک روشی پژوهش اسنادی است. نتایج نشان می دهد حوزه معرفتی و تجربه مدیریت و شرایط اضطراری به شکل خاص یعنی تجربه ایران نیز از یک‌سو نشانگر پیشرفت‌های مستمر اما با تاخیر زمانی در این حوزه و عدم همراهی کامل با روندهای الزامی ارزیابی‌های مستمر تجارب و عدم درس‌آموزی مستمر از تجارب و عدم انتقال تدریجی صورت گرفته است .