حق بر تنوع فرهنگی و زیست شرافتمندانه از منظر نهج البلاغه و حقوق بین الملل

حق بر تنوع فرهنگی از جمله حقوق اساسی بشر است که ریشه در کرامت ذاتی و فطری انسان دارد. این حق طی سالیان متمادی دستخوش تغییر و تحولات گسترده ای شده است. حق بر تنوع فرهنگی همانطور که میتواند تضمین کننده حقوق بشر باشد از طرف دیگربا خوانشی متفاوت میتواند ناقض آن نیز باشد. حق بر تنوع فرهنگی امروزه در مجموعه حقوق بین الملل در زمره حقوق بنیادین بشر قرار گرفته است. با تعمق در کتاب والای نهج البلاغه و سیره ی علوی نیز میتوان رویکرد امیرالمومنین علیه السلام را به حمایت از تنوع فرهنگی در عرصه های مختلف زیست سیاسی و اجتماعی دید. احترام به تنوع فرهنگی در قالب های مختلفی از جمله حقوق مخالفان، اقلیت ها ، آزادی عقیده و...در نهج البلاغه مورد تاکید قرار گرفته است. یافته های پژوهش میتواند دامنه ی احترام به تنوع فرهنگی در حکومت اسلامی، که ضامن زیست شرافتمندانه انسان ها در طول تاریخ و در عرصه ی بین الملل بوده است را تبیین سازد. نوشتار حاضر با روش توصیفی تحلیلی در تلاش است تا با شناسایی حق بر تنوع فرهنگی در منظومه حقوق بین الملل وبشر، جایگاه این حق در نهج البلاغه را مورد بررسی قرار دهد.