نگاهی به تلازم عدالت و زیست شرافتمندانه زوجین درخانواده از منظر نهج البلاغه

از باورهای اجتماعی این است که انسان نسبت به بسیاری از کائنات شرافت خاص دارد، پذیرش این شرافت انسانی موثر در روابط خانوادگی بوده، موجب التزام به موازین شرعی و قانونی است واجرای عدالت را بدنبال دارد. برخی معتقدند زیست شرافتمندانه در روابط زوجین درخانواده بیشتر براساس عرف و اخلاق و توافقات بین آنها محقق می شود و تاکید برمقوله عدالت چندان موجه نیست. برخی نیز چنین پنداشته‌اند که عدالت مقدمه ایی برای وصول به زیست شرافتمندانه و متلازم با آن است. بر این اساس این پرسش به وجود می‌آید که «آیا در رابطه عدالت و زیست شرافتمندانه زوجین درخانواده از منظر نهج البلاغه تلازم وجود دارد؟» فرضیه پژوهش آن است که عدالت مقدمه ایی برای وصول به زیست شرافتمندانه ومتلازم با آن است. یافته پژوهش آن است که حرکت بر مدار عدالت که در ادبیات حقوق و تکالیف مالی و غیر مالی زوجین نهفته شده است و به دنیای اخلاق نیز آراسته گردیده است همچنان که متضمن عدالت می باشد در برگیرنده زیست شرافتمندانه نیز می باشد ، از این رو نظام حقوقی، اخلاقی طراحی شده توسط شارع ، حاکم بر مناسبات خانوادگی دقیقا همان عدالت و تبیین گر زیست شرافتمندانه می باشد. روش این پژوهش توصیفی تحلیلی است.