کارکردهای زبان در نهج‌البلاغه

زبان، به‌عنوان یکی از نعمت‌های عظیم خداوند می‌باشد که آن را به آدمیان عطا فرموده است تا ‌بوسیله آن بتواند با اطرافیان خود ارتباط برقرار کند؛ اما همان مقداری که زبان دارای فواید و پیامدهای مثبتی می‌باشد، به همان اندازه می‌تواند، آثار و پیامدهای بدی نیز بدنبال داشته باشد. پس زبان هم می‌تواند کارکردهای مثبت و خوبی به همراه داشته باشد و هم می‌تواند کارکردهای منفی و زیان باری هم چون دروغ‌گویی، غیبت کردن، پرحرفی و چاپلوسی، در فرا روی او وجود داشته باشد که اگر آن‌ها را کنترل نکند، موجب از بین رفتن آسایش و آرامش خود و اطرافیان می‌شود؛ اما اگر انسان بتواند با زبان نیکوگفتار درست در روح و جان دیگران تاثیر بگذارد و با تذکر دادن و با عمل به فرضیه‌ی امربه‌معروف و نهی از منکر زبانی، سبب شود که دیگران از کارهای منکر خود دست‌بردارند و در مسیر کارهای معروف و نیک قدم بردارند، کار بسیار بزرگی انجام داده است و همچنین اگر با راستگویی و تشویق کردن به جا و درست، زندگی خود را پیش ببرد، می‌تواند اعتماد دیگران را به خود جلب کند. پس با شناخت این کارکردها می‌توان، راه استفاده‌ی صحیح از زبان را فهمید و از کارکردهای منفی دوری کرد و به کارکردهای مثبت روی آورد.