رابطه تفکر و معرفت افزایی در کلام امام علی (ع)

تفکر و اندیشه ورزی اثری بنیادی و انکار ناپذیر بر افزایش معرفت الهی دارد که اساس حیات بشر است که موجب رشد و تعالی انسان می شود. این موضوع از دیر باز مورد توجه پژوهشگران بوده است .بینش صحیح در این مسئله باعث به فعلیت در آوردن استعدادهای درونی انسان، رسیدن به کمال، هدایت الهی و ترک گناهان می شود. همچنین عدم تبین رابطه تفکر و معرفت افزایی، مانع از خود شناسی و خدا شناسی ودر نتیجه رشد و سعادت انسان شود . زیرا وقتی فکر با عمل همراه گردد باعث افزایش کسب معرفت می شود و هرچه میزان اندیشه ورزی افزایش یابد دل و روح انسان صیقل یافته، دریافت او از عبرتها بیشتر شده و خوبی ها در او نمایان می شود.خواهش های نفسانی را ترک می کند؛ در نتیجه موجبات افزایش معرفت فراهم می گردد . پژوهش حاضر با گردآوری اطلاعات به شیوه کتابخانه ای و پردازش آنها به روش توصیفی با بهره مندی از سخنان امام علی (ع) در نهج البلاغه و دیگر متون حدیثی به بررسی رابطه تفکر و معرفت افزایی پرداخته است. یافته ها نشان می دهدکه تفکر در دیدگاه امام علی(ع )به دو نوع تفکر ممدوح و تفکر مذموم قابل تقسیم است. امام علی(ع) تفکر ممدوح را مختص پرهیزگاران و بندگان خاص خداوند می دانند. ایشان راه رسیدن به معرفت را تفکر ممدوح بیان کرده اند، ایشان برای این نوع تفکر بسترهایی را بر شمرده اند ،از جمله این بستر ها تفکر در طبیعت ، تاریخ و شناخت عقلی و دین است. همه این بسترها اگر با تفکرممدوح همراه باشد باعث ایجاد معرفت افزایی خواهد شد. این پژوهش ابتدا به مفهوم شناسی سپس به انواع تفکر ،رابطه تفکر و عمل و رابطه تفکر و افزایش معرفت می پردازد سپس به نتیجه گیری دست می زند.