زیست شرافتمندانه در پرتو عدالت ترمیمی و توافقی شدن آیین دادرسی کیفری

عدالت ترمیمی، نمونه‌ای از تحول در حقوق کیفری و تغییر در روش حل و فصل اختلاف ناشی از جرم است که بزه دیده را محور توجهات خود قرار داده و با تعریفی جدید از بزه هدف خود را ترمیم خسارات و لطمات ناشی از جرم می‌داند و علاوه بر بزه دیده اهدافی را نیز در قبال بزهکار جامعه و عدالت کیفری سنتی دنبال می‌کند. این اندیشه که می‌تواند منتهی به زیست شرافتمندانه گردد برای دستیابی به اهداف خود روش‌های متنوعی استفاده می‌کند از بارزترین جلوه‌های اندیشه یاد شده میانجی‌گری در کنار تعلیق تعقیب می‌باشد. با همه گیر شدن اندیشه‌های مبتنی بر عدالت ترمیمی در محافل علمی و اقبال کشورهای مختلف به آن به منظور استفاده بهینه از قابلیت‌های آن در نوشتار حاضر با استفاده از روش توصیفی -تحلیلی به بررسی و شناخت اندیشه عدالت ترمیمی و جلوه‌های آن می‌پردازیم. میانجیگری روش یا آیین حل اختلاف است بدون دخالت دستگاه دادرسی فرایندی که طی آن بر ضرورت مذاکره شرکت کنندگان با یکدیگر جهت حصول به یک توافق در خصوص دعوای مطروح تاکید بر مبنای تصمیم‌سازی آزادانه و توام با مشارکت طرفین نسبت به حل و فصل خصومت اقدام می‌شود. تعلیق تعقیب با توجه به نقش بزه دیده و ترمیم خسارات او می تواند یکی از جلوه‌های عدالت ترمیمی باشد. همچنین از این دو نهاد به عنوان یکی از روش‌های توافقی شدن آیین دادرسی کیفری یاد شده که اصلی‌ترین رویکرد این نهاد متحول ساختن ماهیت و رسالت سنتی آیین دادرسی کیفری و جنبه سازشی‌،ترمیمی بخشیدن به آن است و از این جهت بررسی می‌شود که آیا این راهبرد می تواند منتهی به زیست شرافتمندانه گردد یا خیر