عدالت و حمایت از قشر مستضعف در حکومت علوی (با محوریت نامه 53 نهج‌البلاغه)

مهّم‌ترین دستور‌های عملی برای زمامد‌اران اسلامی در تاریخ اسلام، عهدی است که امام علی(علیه السلام) برای اداره‌ی مصر به مالک اشتر نوشته است و بیشترین توصیه ‌های حضرت به کارگزاران خود درباره ی رعایت حقوق طبقات پایین و اقشار محروم جامعه بوده است که از علل اصلی آن کم کردن فاصله طبقاتی و ریشه کن کردن فقر و حفظ تعادل اجتماع است. رسیدگی به امور محرومان از ارزش و جایگاه والایی برخوردار است که پاداش‌های دنیوی و اخروی زیادی را به همراه دارد و امام علی(علیه السلام) حمایت و رسیدگی به حال محرومان را در اولویت دستور کارگزاران قرار داده و هم‌چنین علاوه بر رسیدگی به حال محرومان در مرکز حکومت، توصیه به زیر پوشش قرار دادن همه‌ی مسلمانان نیازمند در سراسر کشور می‌کند و در ادامه دستور به اقدامات حمایتی دیگری از جمله: اختصاص بخشی از بیت‌المال و درآمد اراضی خراجیه به آن‌ها‌، بخشیدن مالیات به اقشار آسیب‌پذیر جامعه‌، برخورد با مهر و محبت و با چهره‌ای گشاده و تحمل و صبر در برابر ناسپاسی و اعتراض نیازمندان‌، تشکیل گروه ویژه برای رسیدگی به امور آن‌ها و هم‌چنین سفارشات ویژه به تک‌تک افراد قشر محروم و حمایت از یتیمان و از کار افتادگان می‌دهد و امام علی(علیه السلام) رسیدگی به حال محرومان را تنها با دستورالعمل و فرمان انجام نمی‌داد بلکه شخصاً به رفع مشکلات مردم افراد نیازمند می‌پرداخت. در این تحقیق پژوهشگر درصدد آن است تا اقدامات حمایتی امام علی در مورد نیازمندان را با محوریت نامه 53 نهج البلاغه از طریق کتب شرح و کتب اخلاقی مورد بررسی قرار دهد.