نقش موعظه در تربیت اجتماعی با توجه به آموزه های نهج البلاغه

انسان موجودی اجتماعی است که برای زیست عفیفانه و ارتباط صحیح با هم‌نوعان خود نیاز به ارشاد و راهنمایی دارد. موعظه از روش‌های موثر و کارآمد در تربیت اجتماعی افراد به شمار می‌آید که انبیاء و اولیای الهی از آن بسیار بهره گرفته‌اند. امام علی (علیه‌السلام) که از اولیای تربیتی مکتب اسلام است در کلام و سیرۀ خویش ساحت دنیوی و اخروی و سعادتمندی انسان را مورد توجه قرار داده‎ است. ایشان از هر فرصتی برای تربیت، تهذیب، جهت‌دهی صحیح به امیال و آرزوها و مراقبت از رفتار و اعمال طبقات مختلف جامعه استفاده کرده‌اند. در آموزه‌های نهج البلاغه به طور پیوسته موعظه، تذکر برای ترسیم راه‌های معرفت به خداوند، تقواپیشگی، آخرت گرایی، بصیرت‌افزایی به کار رفته است. یافته‌های این پژوهش که تنها با بررسی خطب، نامه‌ها و حکمت‌های نهج البلاغه با روش توصیفی و تحلیلی انجام گرفته حاکی از آن است که موعظه در تربیت اجتماعی از نقش تذکری، بصیرتی، جهل‌زدایی، عبرت‌آموزی، ایجاد قلب سلیم و ملکه تقوا برخوردار است.