تاثیر استغفار در تربیت از منظر نهج البلاغه

استغفار و انجام توبه یکی از روش های مهم تربیتی است که اسلام به خصوص کتاب نهج البلاغه بدان اشاره شده است. حضرت علی(ع) به عنوان یکی از هادیان مردم به دین به توبه و استغفار از جهت اهمیت آنان پرداخته و روش و شیوه درست آن را نیز بیان نموده است. استغفار با کمال انسانی رابطه ویژه ای دارد و اگر درهای توبه واستغفار بسته شود انگیزه تکامل در او از بین می رود چرا که انسان تصور می کند راه نجاتی برای او نیست. پروردگار متعال با لطف و رحمت بی کران خویش خطاکاران را به جال خود وانگذاشته و راه بازگشت به سوی خویش را در اختیار تمام کسانی که از او دور شده و دچار خطا شده اند قرار داده است. استغفار به عنوان راهی در جهت نظارت و بازسازی خود بر مبنای ارزشهای الهی و انسانی، نقش آفرین است و آن چنان در ساحت شخصیتی و رفتاری انسان تغییر ایجاد می کند که بار دیگر به سمت گناه گام برندارد و نهایت به اصلاح و تربیت فرد که هسته اولیه اصلاح ساختار جامعه است منجر گردد. از رمان خلقت انسان استغفار وجود داشته است حضرت آدم(ع) بعد از خطای خویش به سوی خدا توبه کرد و از رحمت الهی بهره مند شد. در فرهنگ قرآنی و نهج البلاغه استغفار به عنوان عامل رفع عذاب معرفی شده است. هدف از انجام این تحقیق بیان تاثیر استغفار در تربیت از منظر نهج البلاغه است و روش پردازش اطلاعات توصیفی و مطالب به شیوه اسنادی- کتابخانه ای جمع آوری شده است.