بررسی الویت پیشگیری اجتماعی نسبت به برقراری عدالت جزایی با نگاهی به نهج البلاغه

فرآیند پیشگیری اجتماعی به دلیل جایگاه و موضوعیت کاربردی آن، از مهم ترین گزاره های مورد بررسی در هر نظام سیاسی می باشد که می توان در غالب سیاست ها و برنامه های مدون، آن را شرح و بسط داد. کانون تمرکز این رویکرد، هم به بسترسازی های اصولی در راستای حذف فرصت های مجرمانه می انجامد و هم به ضرورت اقدام در باب مدیریت و اعمال عدالت اجتماعی اشاره دارد. مداقعه در نظام های سیاسی مختلف و در حد اعلای آن، مکتب علوی و بهره مندی از مبانی اسلامی، الزام به اتخاذ تصمیم سازی های پیشگیرانه و رهیافت های غیرقضایی و غیر کیفری را بیش از پیش در ساختار فکری صاحبان اندیشه بارور می کند. لذا در این پژوهش تلاش شده با روشی توصیفی و تحلیلی، مبانی و الزامات فرآیند پیشگیری اجتماعی تبیین و بررسی شود. تاثیر ابعاد پیشگیری اجتماعی با محوریت گسترش عدالت اجتماعی و راهبرد جامعه پذیری افراد از طریق فرهنگ سازی، مطلوب و مثبت ارزیابی شد. مقتضی برقراری این امر، تدوین برنامه های ساختاری و افزایش فرصت ها و توان بخشی های اجتماعی و فرهنگی است. اندیشه پیشگیری اجتماعی با راهبرد گسترش عدالت و تسهیل برقراری مولفه های آن، نه تنها کانون قضایی را، بلکه جامعه ی مدنی را به برقراری نظامی شایسته و مردم سالار رهنمود می کند. از این رو، برقراری عدالت اجتماعی نسبت به عدالت جزایی در اولویت کاربردی قرار می گیرد.