مداخله‌های اثربخش در پیشگیری از گرایش جوانان در اقدام به خودکشی

به نظر می‌رسد که طی چند سال اخیر جوانانی که دارای افکار خودکشی بوده و یا اقدام به خودکشی کردند افزایش یافته و از طرفی شاهد فقدان ساز و کار و مدل‌های اثربخش در پیشگیری از گرایش جوانان به سمت خودکشی هستیم. لذا واکاوی دلایل بروز اقدام به خودکشی و همچنین برنامه‌ها و مدل‌های موثر در پیشگیری از خودکشی و درمان دارای اهمیت است. هدف از انجام این پژوهش بررسی و شناسایی دلایل خودکشی جوانان شهر تهران به منظور برنامه ریزی و طرح پیشنهادهای سیاستی و ارائه مداخله های مناسب جهانی جهت پیشگیری از گرایش به خودکشی است. روش این پژوهش مرور سیستماتیک بوده و از روش مطالعه کتابخانه ای برای جمع آوری اطلاعات استفاده گردید. بر این اساس سعی شد که کلیه منابع مطالعاتی اعم از مقاله ها، کتاب ها و طرح های پژوهشی مرتبط مورد بررسی قرار گیرند. بر اساس یافته‌های این پژوهش دلایل بروز اقدام به خودکشی در بین جوانان متعدد است که می‌توان به طیفی از عوامل نظیر افسردگی، تغییر ماهیت عشق و شکست‌های عاطفی، مشکل های مالی و فقدان چشم انداز پیرامون آینده، تغییر در حوزه فرهنگ و رسانه، کمبود تاب‌آوری و ضعف برنامه‌های پیشگیری، درمان و مداخله اشاره نمود. بر اساس مطالعه های موجود ‌مدل‌های مداخله موثر شامل مداخله های کوتاه، تماس‌های تلفنی، مداخله های ارتقاء دهنده سلامت، پیگیری، سیاست‌های اجتماعی موثر، برنامه های آموزشی مدیریت افسردگی، رفتاری و بالینی، مداخله های مشاوره ای بر اساس راهبرد شناختی-رفتاری و آموزش مراقبان بوده است. بر اساس نتایج این پژوهش عوامل مختلف ژنتیک، فردی، تغییرهای خانوادگی و تحول های اخیر در حوزه فرهنگ و رسانه، مشکل های اقتصادی، ناامیدی، انزوا، بحران معنا و افزایش اختلال های روانی نظیر افسردگی در بین جوانان منجر به خودکشی می‌شود و برای پیشگیری و کاهش آن نیازمند طیفی از مداخله های روان-شناختی، دارویی، پیگیری و مراقبت اجتماعی و اجرای برنامه‌های آموزشی و توانمندسازی فردی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی هستیم.