تاثیر خودتوسعه‌ای بر عملکرد شغلی کارکنان دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی (مورد مطالعه: دانشگاه علم و فرهنگ)

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر خودتوسعه‌ای بر عملکرد شغلی کارکنان دانشگاه علم و فرهنگ، انجام شده است. پژوهش از نوع هدف کاربردی، از حیث نوع مطالعه کمی و از منظر روش‌شناسی از نوع توصیفی- همبستگی می‌باشد. جامعه آماری شامل کارکنان رسمی و قراردادی دانشگاه علم و فرهنگ  به تعداد 110 نفر در سال تحصیلی 1400- 1399 بوده است که با استفاده از روش نمونه‌گیری طبقه‌ای با اختصاص متناسب، تعداد 86 نفر از آنان به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از دو پرسشنامه خودتوسعه‌ای ابیلی و مزاری (1393) با پایایی 0.92 و عملکرد شغلی با پایایی 0.90، که از ترکیب دو پرسشنامه بیرن و همکارانش (2005) و کونوی (1999) حاصل شده است، استفاده شد. بررسی مدل پژوهش نشان از برازش مناسب آن با داده‌ها داشت. نتایج نشان داد خودتوسعه‌ای با ضریب 0.41 بر عملکرد شغلی کارکنان تاثیرگذار بود. خودتوسعه‌ای بر عملکرد وظیفه‌ای با ضریب 0.30 و بر عملکرد زمینه‌ای با ضریب 0.15 تاثیرگذار بوده است. تاثیر چهار مولفه خودتوسعه‌ای بر عملکرد شغلی ارزیابی شد که به ترتیب خودنظم‌دهی و خودرهبری با ضریب 0.17 و 0.28 بر عملکرد شغلی تاثیرگذار بوده و فرضیه تاثیر مولفه‌های خودمدیریتی و خودراهبری یادگیری بر عملکرد شغلی در این پژوهش رد شدند.

the effect of self-development on employees’ job performance of universities and higher education centers (case study: university of science and culture)

the aim of this study was to investigate the effect of self development on job performance of university of science and culture employees. the research was an applied research based on goal and in terms of study type was quantitative and from the methodological view, was descriptive correlational. the statistical population included 110 formal and contract staff of the university of science and culture at 2020 2021 that using stratified sampling method with proportional allocation, 86 of them were selected as the sample. to collect data from the two self developed questionnaires of abili and mazari (2014) with a reliability of 0.92 and job performance with a reliability of 0.90, used, which is a combination of two questionnaires of byrne et al (2005) and conway (1999) is obtained. examination of the research model showed that it fits well with the data. the results showed that self development with a coefficient of 0.41 had an effect on employees’ job performance. also, self development has had an effect on task performance with a coefficient of 0.30 and on field performance with a coefficient of 0.15. also, the effect of four components of self development on job performance was evaluated, which self regulation and self leadership with a coefficient of 0.17 and 0.28, respectively, had an effect on job performance. the hypothesis of the effect of self management and self directed learning components on job performance was rejected in this study.