ارتباط خودکارآمدی با کیفیت زندگی در زنان باردار مبتلا به دیابت

مقدمه: دیابت بارداری به عنوان اختلال متابولیسم کربوهیدرات ها، از مهمترین عوارض شایع متابولیک در بارداری تلقی می شود. تشخیص دیابت در بارداری منجر به ایجاد تغییرات در سبک زندگی شده و درمانهای به کار گرفته شده می تواند جنبه های مختلف زندگی زنان باردار از جمله کیفیت زندگی آنها را تحت تاثیر قرار دهد. هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین خودکارآمدی و اثر میناجی گری پذیرش بیماری بر کیفیت زندگی در زنان باردار مبتلا به دیابت با تشخیص اولیه در بارداری بود.روش کار: این مطالعه مقطعی بر روی 240 زن باردار مبتلا به دیابت که به روش در دسترس انتخاب شدند انجام شد. جهت جمع آوری داده ها، ابزارهای کیفیت زندگی (sf12) و خودکارآمدی شرر مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: میانگین (انحراف معیار) کیفیت زندگی و خودکارآمدی به ترتیب 57.36 (6.63) و 51.75(7.44) بود. در آنالیز رگرسیون تک متغیره، متغیرهای خودکارآمدی توانست 20.6% (, p<0.001 0.457 β=) از تغییرات کیفیت زندگی را پیش بینی کنند. مدل رگرسیونی نشان داد که 23.3% از تغییرات کیفیت زندگی قابل تببین توسط شش متغیر (خودکارآمدی، سن زنان، تحصیلات، شغل و درآمد) می باشد (0.233, p<0.001= r2adj) و متغیرهای خودکارآمدی و وضعیت درآمد ارتباط معنی داری با متغیر وابسته داشته و به ترتیب بیشترین تاثیر را بر کیفیت زندگی (, p<0.001 β=0.280) و وضعیت درآمد (, p=0.028 β=0.154) داشتند.نتیجه گیری: کیفیت کلی زندگی در زنان مبتلا به دیابت در حد متوسط بود و خودکارآمدی و وضعیت درآمد پیشگویی کننده های کیفیت زندگی کل هستند. یافته ها بیانگر اهمیت طراحی برنامه آموزشی و ارائه خدمات مامایی جهت افزایش خودکارآمدی و پذیرش بیماری است تا کیفیت زندگی زنان باردار مبتلا به دیابت بهبود یابد.