نقش توحید نظری در مشروعیت و سزاواری حکمرانی ولایی

هدف این جستار، بررسی نقش توحید نظری در مشروعیت و سزاواری حکمرانی ولایی است. مشروعیت، یکىکهن ترین مباحث سیاسى است که از یونان باستان توسط افلاطون و ارسطو و سپس از سوى اندیشه ­ورانی همچون سیسرو، آگوستین قدیس، توماس آکوئیناس، فارابى، ابن‏رشد، غزالى، ماوردى، ابن‏سینا و سایر شخصیت­هاى مشرق و مغرب زمین، مورد توجه قرار گرفته و با تقسیم حکومت، به آریستوکراسى، دموکراسى، مونارکى، جمهورى و مانند اینها به بحث از مصادیق حکومت­هاى مشروع و نامشروع پرداخته شده است. هر حکومت و نظام سیاسى، براى حدوث و بقاى خویش ناگزیر به شناخت مبانى مشروعیت نظام سیاسى خویش است، تا با پشتیبانى از مبانى‏ بتواند در امور عمومى و اجتماعى مردم تصرف کند و حق فرمانروایى را از آن خود قرار دهد. در مکتب توحیدی، انسان و جهان هستی، برای رشد و تکامل خلق شده اند و انسانیت انسان، تنها در سایه فراهم شدن زمینه‌های رشد، که از آن جمله، تحقق جامعه ولایی است محقق می­شود، که ضرورتاً باید دارای مشروعیت باشد. از این رو، باید جایگاه انسان را به عنوان هدف خلقت شناخت. از محورهای کلیدیِ شناخت انسان، خلافت الاهی، امانت‌داری، حرکت و تکامل‌پذیری و اراده و اختیار انسان است، که تحت اشراف اولیاء الهی به استکمال می‌رسد. در همه این موارد، نقش توحید نظری برجسته است، چرا که بینش توحیدی، زیر بنای تمام تحولات روحی و روانی انسان است. روش تحقیق، توصیفی و تحلیلی است.

…….

……………