مطالعه و بررسی آیتم های موثر معماری در طراحی فضا با محوریت ارتقاء ادارک محیط از نگاه کودک

کودکان جانشینان بالفصل نسلی هستند که امروز نبض فعالیت های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی کشور رادر دست دارند. هر کودکی بر روی کره زمین، آرزوی دنیایی زیبا، مبرا از آزارهای زندگی و مزین به باغ هاجادویی، مکانی برای تفرج و تماشای بی پایان انسان ها و محیط پیرامونشان را دارد. کودکان به سبب محدودیت های جسمی و روانی خود به اجبار تابع شرایط محیطی هستند. متاسفانه اهمیت ندادن و کوچک شمردن کودکان و دنیای آنها به خصوص کمرنگ شدن و رفته رفته کمرنگتر شدن ارتباط آنها با طبیعت میتواند با درایت معماران در طراحی معماری مورد توجه قرار بگیرد و راهکاری خالقانه در چارچوب و اصول معماری به کارفرما پیشنهاد شود که این قشر آسیبپذیر و سرنوشتساز جامعه مورد توجه بیشتری قرار گیرند و کماکان جامعه ای رو به رشد داشته باشیم . این فرشتگان کوچک از بدو تولد و قبل از توان پویایی )مانند غلطیدن، سینهخیز رفتن و ...( با نگاه کردن به اطراف، محیط پیرامونشان را می شناسند، با آن دوست میشوند و از آن تاثیر میپذیرند . تاثیرپذیری کودک از محیط، معماری برای کودک را دشوار میکند و معمار بدون آشنایی به علوم رفتاری کودک )درک کودک از محیط(، نگاه کودک )واقف بودن به تمایالت ونیازهای کودک، تاثیرپذیری او از فرم، خط، رنگ، نور و غیره در طراحی و جزء به جزء آیتمهای دکوراسیون و شیوهی چیدمان هرگز توانایی طراحی مطلوب برای کودک را ندارد. یافته های پژوهش گواه بر این است که تحریک کنندگی محیط طبیعی بر عوامل دقت و تجسس، بازی، ارتباط با دیگران و تخیل و گمانپردازی کودک اثر مثبت و قابلتوجهی دارد. تاثیر انعطاف پذیری عملکردها در مهدکودک بر کنجکاوی کودکان، مثبت و معنادار است. نتایج تحقیق بیان میکند که ایده های معمارانهای برای طراحی فضای مهدکودک در جهت ارتقاء انگیزش و خالقیت کودکان از جمله: تغییر پذیری فضا و اجزای آن، تداخل فضا های باز و بسته، تنوعپذیری و بازسازی عناصر محرک طبیعی، مانند نور، آب و گیاهان باعث ارتقاء خلاقیت، انگیزه، رشد روانی و جسمی کودک میشود. در این پژوهش به دنبال کودک و معماری، فضاهای مورد نیازکودکان، آشنا شدن با شرایط محیطی، کالبدی وبیان اصول طراحی فضای آموزشی و بازی برای ارتقاء ادراک محیط ازنگاه کودک معرفی شده است.