توسعه پایدار، معماری پایدار و رویکرد های معماری بیونیک

امروزه محیط زیست، صرفه جویی در مصرف انرژی‌های فسیلی و توسعه پایدار به مباحث بسیار مهم و رایج در سطح بین‌المللی تبدیل شده‌اند. به طوریکه حفظ منابع انرژی، جلوگیری از آلوده کردن زمین و محیط زیست، کاهش میزان مصرف انرژی‌های فسیلی و هم زیستی با شرایط طبیعی و اقلیمی مبدل به یکی از مهمترین تدابیر در معماری و شهرسازی شده و معماران و شهرسازان را ملزم به رعایت اصول و قواعد خاصی در زمینه ساخت و ساز میکند. « معماری سبز » یکی از مهم ترین و کارامد ترین رویکردهای طراحی محسوب می شود و توسط راهکارهایی ما بین رویکردهای مختلف در طراحی معماری که در آن ارائه شده است سعی در به حد اقل رساندن اثرات مخرب ساختمان بر طبیعت و همسویی با آن دارد که اگرچه با اندیشه های امروزی برای ساخت بنا در تقابل است ولی اقتصادی ترین شیوه ی طراحی معماریست. باید خاطر نشان کرد که طراحی بناهای سبز به صورت منفرد با وجود مزایایی که دارد اما کافی نیست و نیازمند طراحی شهری سبز میباشد. مفهوم پایداری در عصر حاضر آنچنان اهمیتی یافته است که هر بحث معاصری درباره محیط‌ زیست و معماری بدون توجه به این مفهوم بحثی ناتمام محسوب میشود. معماری پایدار یک فرآیندی است که میتواند تکرار شود. معماری پایدار میتواند در کیفیت محصول نهایی تاثیرگذار باشد و فرآیندی که ماندنی باشد را تشخیص دهد. در این راستا الهام گیری از معماری بیونیک میتواند در طراحی معماری پایدار موثر واقع گردد. بیونیک علمی است که مشکالت فنی و سازهای را میتواند از راههای زیستی حل کند، به عبارتی میتواند از الگوهای زنده الهام بگیرد. براین اساس روح بخشیدن به ساختمان یکی از تمایالت معماری بیونیک است که طراحان این رشته با توجه به قدرت سازه برای تنفس (زنده‌نمایی)، به کمک خطوط مستقیم یا منحنی خالص و القاء آهسته تمامیت سازه به آن دست پیدا میکنند و مهمترین چیز برای طراحی معماری بیونیک آن است که ساختمان بتواند زنده بودن خود را القاء کند.