جایگاه معماران ارمنی در شکل گیری سبک معماری مدرن در ایران

تاریخ ورود ارامنه به ایران به نخستین سالهای سده هفدهم میلادی باز میگردد؛ در این زمان شاه عباس اول گروه هایی از ارمنی ها را از جلفا و ایروان به اصفهان و مناطقی از حومه کشاند. از اوایل قرن بیستم همزمان با حکومت ناصرالدین شاه قاجار، تحولات قابل ملاحظه ای در اوضاع ارمنیان ایران حادث شد. توجه خاص ناصرالدین شاه به ارمنی ها سبب شد که آنها بتوانند در تهران و دیگر شهرها صاحب شغل و منسب های خوبی شوند و سرانجام حقوق یک شهروند ایرانی که سالها از آن محروم بودند را یافتند. در همین زمان بود که روند شکل گیری سبک معماری مدرن در ایران آغاز شد. معماران ارمنی باتوجه به قدمت حضورشان در ایران و همچنین عدم آشنایی معماران ایرانی با سبک معماری مدرن، با جدیت بیشتری در انجام پروژه های معماری نقش داشتند. آنها ضمن طراحی بسیاری از اولین بناهای مدرن ایران، به انتشار اولین مجله ی تخصصی معماری نیز پرداختند. هوانسیان معروف به آرشیتکت وارطان، گابریل گورکیان، اوژن افتاندلیانس، پل آبکار و... از موثرترین معماران ارمنی تبار در شکل گیری معماری مدرن ایران بودند. آنها علاوه بر طراحی و ساخت بناهای باشکوه به تربیت شاگردان مستعدی نیز پرداختند. معماران مشهوری چون هوشنگ سیحون، عبدالعظیم فرمانفرمایان و محسن فروغی از ممتازترین شاگردان معماران ارمنی به شمار میروند. در این مطالعه به بررسی معماران ارمنی فعال در معماری معاصر، آثار و ویژگی های این آثار می پردازیم.