رویکردهای معماران در مورد حل عوامل بحران هویت در معماری ایرانی

مفهوم هویت یکی از پیچیده‌ترین مباحث حوزه علوم انسانی است که ریشه‌های آنرا بایستی در علومی چون فلسفه، روان شناسی و جامعه شناسی جستجو کرد. از طرفی مفهوم هویت در آثار معماری نیز ارتباط عمیقی با تعریف مفهوم هویت در انسان داشته به گونه‌ای که یک اثر، به عنوان نمادی از شخصیت فرد به شمار می‌آید. امروزه معماران معاصر در برابر بحران هویت و ناهماهنگی‌ها و ناسازگاری‌های موجود، رویکردهای گوناگونی را پیش گرفته‌اند. علیرغم تناقضات گوناگون در رابطه با کاربرد این مفهوم در حوزه معماری، اغلب نظریه پردازان تعریف آنرا به عنوان معنا یا سطحی از معنا پذیرفته‌اند. این معنا، مرتبط با میزان تعامل میان فرد و محیط مصنوع بوده و در کنش متقابل میان آنها تعریف می‌گردد. در پژوهش حاضر، این کنش متقابل در یک مدل ارتباطی میان معمار، اثر معماری و مخاطب تعریف گردیده و بر مبنای تحلیل محتوای متون به دست آمده از روش کتابخانه‌ای، معیارهایی مشخصی به عنوان اصولی برای هویت بخشی به آثار معماری تعیین گردیده است.