بررسی تاثیرات آزمایش های تر و خشک شدن بر روی نمونه های دارای پوشش آب بندکننده‌ی بتن

محاسبات و طراحی سازه های بتنی بر اساس مقاومت آن ها، نمی تواند پاسخگوی مناسبی برای دوام بتن و تامین عمر مفید آن در محیط های مختلف باشد. نمونه بارز آن شرایط حاکم بر خلیج فارس است که در آن سازه ها بطور مستقیم با آب حاوی املاح در تماس است. حتی استفاده از بتن های با مقاومت بسیار بالا هم تضمین کننده دوام و پایداری این سازه ها نمی باشد. لذا توجه به دوام بتن و عوامل موثر بر آن مورد توجه ویژه محققین قرار گرفته است، بطوری که این موضوع، محور تحقیقات بسیاری شده است. از مهم‌ترین عامل موثربر دوام سازه های بتنی، پارامتر نفوذپذیری می باشد. ساختار بتن متخلخل است که اجازه نفوذ آب، عوامل شیمیایی و هوا را به داخل بتن می دهد. عوامل شیمیایی همانند سولفات ها، اسیدها، آب دریا و کلریدها به داخل بتن نفوذ کرده و با اجزای تشکیل دهنده‌ی بتن، از جمله آب واکنش می دهد. با این واکنش ها ریزساختار بتن تغییر کرده و سازه آسیب پذیر می شود. این آسیب ها ممکن است به خرابی کل سازه منجر شوند. لذا برای این‌که سازه بتنی از دوام مناسبی برخوردار باشد، لازم است دارای نفوذپذیری کمتری باشد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که استقرار نمونه در شرایط تر و خشک باعث افزایش نفوذپذیری در مقاومت 25 مگاپاسکال به مقدار 38 میلی لیتر و در مقاومت 35 مگاپاسکال به مقدار 24 میلی لیتر شده است. اما با استفاده از روکش های آکریلیکی و اپوکسی رزین، مقدار نفوذپذیری در مقاومت 25 مگاپاسکال به ترتیب 4/3، 4/1، 2/1 میلی لیتر و در مقاومت 35 مگاپاسکال به ترتیب 4/1، 4/1 و 7/0 میلی لیتر شده است که نشان از کاهش بیش از 75% نفوذپذیری در بتن های دارای پوشش است.