چالش‌های صندوق‌های پژوهش و فناوری در توسعه پایدار زیست‌بوم نوآوری

در تقسیم‌بندی شاخص رقابت‌پذیری جهانی، جمهوری اسلامی ایران بعنوان کشور توسعه‌نیافته و در فاز اول توسعه قرار دارد و با تکیه بر اقتصاد متکی بر منابع طبیعی سعی می‌کند با تدارک تمهیداتی از این نوع اقتصاد خارج و به فاز اقتصاد کارآیی‌محور وارد گردد. جهت حرکت به سمت رشد پایدار در اقتصاد باید از اقتصاد کارآیی‌محور عبور و یا بازده و راندمان، این نوع اقتصاد را با استفاده از نوآوری و فناوری‌های نوین تغییر داد. از بهترین مظاهر و موثرترین مولفه‌های این تغییر، رشد شرکت‌های دانش‌بنیان هستند که می‌توانند اقتصاد مقاومتی را پایدارتر کنند. همواره توسعه پایدار در گرو فناوری نوین بوده و توجه به حمایت و تامین منابع مالی برای شرکت‌های فناور باعث حفظ و تداوم رشد آنها در چرخه رقابت می‌شود. این منابع می‌بایست در نظام پولی کشور توسط بانک‌ها تامین گردد. ریسکی بودن حمایت، عدم شناخت از سرمایه فکری بعنوان اموال منقول و تمرکز بر سود بانکی منجر به ناکارآمدی بانک‌ها در وارد شدن به جریان نوآوری در رشد و توسعه اقتصادی کشور می‌گردد. صندوق نوآوری و شکوفایی و صندوق‌های پژوهش و فناوی براساس نقاط قوت و ضعف موجود در نظام مالی، بهره‌برداری از فرصت‌ها و مقابله با تهدیدات و تسهیل در روند رشد و توسعه شرکت‌های فناور در کشور ایجاد شد. با توجه به وظایفی که بر عهده صندوق‌ها قرار گرفت، حاشیه‌ها و چالش‌هایی هم بر آن مترتب می‌باشد که اگر به خوبی توجه نشود، این نهاد‌های مالی را در مسیر گذر‌کرده‌ی بانک‌ها قرار می‌دهد. چالش‌هایی همانند تمرکز مالی در مرکز، سهام‌داری در سرمایه‌گذاری، افزایش بروکراسی و عدم حمایت از سرمایه‌گذاری بخش خصوصی در صندوق‌های پژوهش و فناوی می‌تواند این نهاد مالی چابک و فناورمحور را به نهاد کاملاً موازی نظام بانکی موجود و بعضاً ضعیف‌تر و تحت تاثیر بیشتر آن قرار دهد.