شناسایی شاخص‌های سلامت اکوسیستم نوآوری در ایران با استفاده از رهیافت دلفی فازی

اکوسیستم نوآوری، شبکه‌ای از ارتباطات و تعاملات میان بازیگرانی است که با همکاری و تسهیم دانش، فناوری، مهارت و منابع، توانایی خود را حول یک نوآوری ارتقاء می‌دهند. محیطی که در آن هر جزء و رابطه آن با یکدیگر شبکه پیچیده‌ای از تعاملات همزیستی ایجاد می‌کند که در مجموع کل سیستم را به‌طور کارآمد و موثر حفظ می‌کند . اکوسیستم نوآوری بیان می‌دارد که نوآوری از طریق شبکه‌های تعاملی در سطوح مختلف اتفاق می‌افتد. این شبکه یک طیف گسترده از ذینفعان را داراست که به عنوان بخشی از اکوسیستم نوآوری، در فرآیند نوآوری با یکدیگر در ارتباط هستند. با توجه به اهمیت نقش زیست فناوری و لزوم بررسی شکل‌گیری و توسعه اکوسیستم نوآوری، هدف این مقاله شناسایی شاخص‌های سلامت اکوسیستم نوآوری با رویکرد دلفی فازی است. در این راستا، نتایج مرحله اول تکنیک دلفی فازی براساس نظرات کارشناسان و خبرگان در این مطالعه حاکی از آن است که هفت بُعد استحکام، چگالی، ظرفیت جذب بالقوه، نوآوری، بهره وری، ظرفیت جذب محقق شده و خلاقیت به عنوان شاخص های سلامت اکوسیستم نوآوری می‌باشد که در این بین بیشترین توافق خبرگان با بعد چگالی بوده است. در این راستا، تمرکز اعضای اکوسیستم و فعالیت آنها از تحولات در اکوسیستم نوآوری حمایت می کند. تعداد بازیگران در اکوسیستم نوآوری، اطلاعاتی را در مورد توانایی آن در توسعه اثرات خارجی تجمع، ایجاد منافع برای صنایع خاص ارائه می دهد.