بهبود جایگاه نوآوری در برنامه‌های ملی توسعه و برنامه هفتم توسعه کشور ایران

شاخص جهانی نوآوری، یک ابزار معیار دقیق در مقیاس جهانی است که به سیاست‌گذاران و تصمیم‌گیران این حوزه کمک می‌کند تا درکی عمیق و مناسب از چگونگی تحرک فعالیت‌های نوآورانه و اثرات آن بر رشد و توسعه اقتصادی به دست آورند. اگرچه این شاخص به معنای رتبه‌بندی نهایی و قطعی اقتصادها برمبنای نوآوری نیست اما به ایجاد محیطی کمک می‌کند که در آن عوامل نوآوری تحت ارزیابی مستمر قرار گیرند و به مثابه یک ابزار کلیدی برای تصمیم گیرندگان و یک پایگاه داده غنی از معیارهای دقیق برای اصلاح سیاست های نوآوری فراهم می‌کند. با توجه به اینکه اندازه‌گیری خروجی‌های نوآوری و تاثیر آن همچنان دشوار است، از این رو تاکید زیادی بر اندازه‌گیری محیط و زیرساخت‌های نوآوری و ارزیابی نتایج مرتبط است.با توجه به هدف گذاری کشور در پایان برنامه هفتم توسعه در خصوص دست یابی به رتبه 48 در شاخص نوآوری جهانی و عدم توازن قابل توجه امتیازات ایران در ارکان هفت گانه نواوری نسبت به کشورهای همتراز، در اولین گام باید این عدم توازن بررسی و ریشه یابی شده و در جهت بهبود آن در سطح ملی سیاست گذاری شود. در گام اول با توجه به اینکه این ناتوازنی نسبت به روند عمده دیگر کشورهای همتراز و حتی کشورهای پیشرو، می‌تواند ناشی از عدم وجود داده در 10 حوزه مهم و کلیدی و 18 داده قدیمی با روایی پایین باشد، اتخاذ سیاست‌های منسجم ملی در راستای ایجاد یک نظام تولید و انتشار اطلاعات کلیدی کشور در حوزه نوآوری پیشنهاد می‌شود. در گام دوم پیشنهاد می‌شود یک کارگروه بین‌وزارتی برای نظارت بر سیاست‌ها و شاخص‌های نوآوری و گزارش به سطوح بالای دولتی تشکیل گردد. وظیفه اصلی این کارگروه هدایت بحث‌های سیاست‌گذاری نوآوری به سمت استراتژی‌های داخلی است تا اطمینان حاصل شود که نوآوری به اولویت اصلی کشور تبدیل می‌شود. در این راستا این کارگروه برنامه های رشد نوآوری کشور را بر اساس شاخص‌های گزارش نوآوری جهانی تعریف و هدایت می‌کند. همچنین این مقاله رهنمودهایی برای بهبود رتبه ایران در این گزارش ارائه می‌دهد.