واکاوی تجربه طراحی و اجرای یک برنامه‌های سیاستی در راستای توسعه و تقویت زیست‌بوم نوآوری در استان‌ها

امروزه مفهوم و نظریه زیست بوم نوآوری به صورت فراگیر و جدی مورد توجه پژوهشگران و سیاستگذاران عرصه نوآوری قرار گرفته است. این مفهوم به همه عاملان اقتصادی و روابط اقتصادی و نیز اجزای غیراقتصادی نظیر فناوری ها، نهادها، تعاملات اجتماعی و فرهنگ اشاره دارد که امکان شکل گیری و انتشار نوآوری را فراهم می سازند. پژوهش حاضر که از رویکردی کیفی و استراتژی اقدام پژوهی بهره می برد، به واکاوی یک برنامه سیاستی با نام توسعه و ارتقای زیست بوم نوآوری استان ها (تانا) پرداخته است که در وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و در پاسخ به یک مسئله سیاستی یعنی ضعف و نارسایی در زیست بوم نوآوری استان ها انجام شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که برنامه مذکور دارای نقاط مثبت و مزیت هایی نظیر ترویج گفتمان نوآوری، تقویت پیوند میان دانشگاه ها، مراکز پژوهشی و مراکز فناوری و افزایش مشروعیت پارک های علم و فناوری در میان بازیگران زیست بوم نوآوری استان ها دارد. بعلاوه، برنامه دارای ضعف ها و نارسایی هایی است که در چهار بعد طرف عرضه و ایده، طرف تقاضا و نیاز، طرف سازمان مجری و طرف سیاست گذار مورد مشاهده و شناسایی قرار گرفتند. در ادامه، این چالش ها و نارسایی ها مبنایی برای ارائه راهکارها و پیشنهاداتی برای بهبود و تقویت برنامه در پنج حوزه شامل حمایت های مالی و سرمایه گذاری، حمایت از فرهنگ سازی و ترویج گفتمان، حمایت از ایده پردازی و تیم سازی، تشویق و تحریک طرف تقاضا و حمایت از شبکه سازی و همرسانی قرار گرفته اند.