استراتژی چهار دهه تقابل آمریکا با جمهوری اسلامی ایران

پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، روابط واشنگتن و تهران همواره خصمانه و در برخی از مقاطع نیز پتانسیل درگیری بین دو کشور کاملاً نمایان بوده است. در این میان اگرچه کنش‏ های رفتاری ایالات متحده در هر دوره ‏ای به تناسب گفتمان و سیاست خارجی هر رئیس‏ جمهور ابعادی خاص داشته است، کنکاش در پَس همه‏ ی کنش ‏های آمریکا نشان از نوعی ثبات رویکردی دارد که می‏ توان آن را اصلی‏ ترین استراتژی آمریکا قلمداد کرد. این استراتژی پنهان، استراتژی لبه‏ ی پرتگاه (تقابل تا آستانه فاجعه) با هدف وادار کردن ایران به سازش یا عقب‏ نشینی از اهداف و آرمان‏ های خود بوده است. سوال پژوهش مبتنی بر این فرض، آن است که: اصلی‏ ترین استراتژی شکل دهنده به تقابل آمریکا با ایران و راهبرد جمهوری اسلامی در برابر آن چه بوده است؟. فرضیه ‏ی مقاله این است که ریشه‏ ی همه‏ ی اقدامات آمریکا برآمده از استراتژی لبه‏ ی پرتگاه با سه وجه تحریم، تهدید نظامی و اجماع ‏سازی می‏ باشد و راهبرد ایران در مقابل آن صبر استراتژیکِ منجر به مقاومت اقتصادی، افزایش نفوذ منطقه‏ ای و شکست گزینه‏ ی اقدام نظامی آمریکا بوده است. رویکرد این مقاله کیفی و روش پژوهش آن توصیفی- تحلیلی است.

the four-decade strategy of the us confrontation with the islamic republic of iran

since the victory of the islamic revolution in iran, relations between washington and tehran have been consistently hostile, with the potential for conflict between the two countries often apparent. while the actions of the us in each period have been influenced by the discourse and foreign policy of each president, there has been a noticeable consistency in their overall approach. this approach can be described as a brinkmanship strategy (confrontation to the brink of disaster), with the goal of pressuring iran into compromising or abandoning its goals and ideals. the research question based on this assumption is that: what has been the main strategy shaping america’s confrontation with iran and the islamic republic’s strategy against it? the hypothesis of the article is that the root of all american actions stems from the brinkmanship strategy, which includes three aspects: sanctions, military threats, and consensus-building. in response, iran has employed a strategy of strategic patience, leading to economic resistance, increasing regional influence, and deterring american military action. the approach of this paper is qualitative and its research method is descriptive - analytical.