تحلیل و واکاوی مبانی معرفت ‌شناختی حقوق بشر از دیدگاه ریچارد رورتی

وقتی فلاسفه و حقوق‌ دانان مکتب حقوق طبیعی درباره حقوق بشر سخن می‌گویند، آن را حقی برگرفته از ذات و طبیعت بشر می‌پندارند. اندیشمندانی نظیر ریچارد رورتی، با اتخاذ رویکردی تاریخی، عمل‌گرایانه و ساختارشکنانه، ذات و حقیقت جهان‌شمول در مورد انسان، ذات‌گرایی و مبناگرایی در حقوق بشر را به بوته نقد می‌کشند. رورتی معتقد است به‌فراخور هر زمان و مکان، نوعی گفتمان حقوقی برای هر جامعه شکل می‌گیرد و با اجماع کلی در همان جامعه، به‌عنوان اصول حقوقی پذیرفته می‌شود. بنابراین، بیهوده خواهد بود که یک قانون جهانی و یکسان را به‌عنوان حقوق بشر، بر همه جوامع تحمیل کنیم. به‌عقیده او، آنچه ما را به هم نزدیک می‌کند، نه عقلانیت بشری، بلکه زمینه‌های مشترک تاریخی است. بنابراین، بهترین شیوه برای ارتقای فرهنگ حقوق بشری، تجربه‌های غمگین مشترک ماست، به این منظور که مردم را به‌سمت احترام به حقوق بشری و احساس هم‌دردی سوق دهیم. ما در این مقاله تلاش می‌کنیم به شبهاتی از این قبیل پاسخ دهیم: آیا عاطفه‌گرایی غیرعقلانی رورتی، قادر است بین داستان‌های درست و جعلی حقوق بشر تمایز قائل شود؟ با فرض تبیین رورتی از حمله به هرگونه ذات‌گرایی در انسان، مفهوم حقوق بشر در اندیشه وی چگونه امکان‌پذیر و قابل تبیین است؟ از طرف دیگر، آیا نظریه کلاسیک درباره حقوق بشر، یعنی نظریه‌ای که حقوق بشر را بر مبنای علایق و مصالح مشترک آدمیان تعریف و تبیین می‌کند، مبنای نامناسبی برای فهم حقوق بشر است؟ آیا دیدگاه رورتی که ساختارشکنی اصول کلی اخلاق است، ضداخلاقی و نافی اخلاق ‌مداری نیست؟

analyzing the epistemological foundations of the concept of human rights from the perspective of richard rorty

when philosophers and jurists of the natural law school talk about human rights, they consider them to be rights derived from human nature. philosophers such as richard rorty have taken a deconstructive approach to the nature and universal truth about human beings, criticizing essentialism and fundamentalism in human rights with skepticism. instead, with a historical and pragmatic approach, they dismiss the philosophical approach as a universal foundation for human rights and argue that fundamental rationalist projects such as the concept of human rights if make no mistake, they are unnecessary and outdated. rorty believes that at any time and place, a kind of legal discourse is formed for each society and is accepted as a legal principle by a consensus in the same society. therefore, it would be futile to impose a universal and equal law as human rights on all societies. according to him, there is no transcendent human nature by which we seek to justify our beliefs. what brings us together is not human rationality but common historical contexts. therefore, the best way to promote a culture of human rights is through our shared sad experiences, in order to lead people towards respect for human rights and a sense of empathy. human rights here are not rational and metaphysical but constructive in the interests of humanity. our attempt in this article is to answer such doubts: can rorty’s irrational sentimentalism be able to distinguish between true and false human rights stories? how is his thought possible and explicable? on the other hand, is the classical theory of human rights, that is, the theory that defines human rights based on the common interests of the people, an unsuitable basis for understanding human rights in international relations? is deconstruction the general principles of morality, is it not immoral and the negation of morality?