بررسی نقاط اتصال امر روانی و امر سیاسی در اندیشه ژولیا کریستوا

دو بازوی نظری کریستوا، نشانه‌شناسی و روان‌کاوی هستند؛ نشانه‌شناسی درک اینکه معنا چگونه ساخته می‌شود را میسر می‌سازد و روان‌کاوی فرایند شکل‌گیری سوبژکتیویته را روشن می‌کند. کریستوا با ادغام این‌دو رویکرد نظری، دیدگاهی منحصر به‌فرد در مورد رابطه بین امر روانی و امر سیاسی ارائه داده است. این نوشتار برای پاسخ‌گویی به این پرسش اصلی است که در اندیشه کریستوا، پیوندهای مهمی که بین امر روانی و امر سیاسی برقرار می‌شود، در کجاست؟ در این مقاله این فرض مطرح می‌شود که مهم‌ترین سهم کریستوا در نظریه سیاسی، پژوهش در مورد سوبژکتیویته است. کریستوا با بررسی پیوند بین سوبژکتیویته و جامعه، مفروضات اصلی نظریه قرارداد اجتماعی که عبارت است از فردیت پیشاسیاسی را به چالش می‌کشد و با وام گرفتن از نظریه‌های فروید در توضیح چگونگی شکل‌گیری سوبژکتیویته بر روند شکننده حرکت از مرحله اولیه تمایز (تمایز میان خود و دیگری)، بر کسب هویت‌های اجتماعی و سیاسی تاکید می‌کند. مفهوم «کورای نشانه‌ای» به‌عنوان منشا سرپیچی، نشان‌دهنده محیط پایدار اولیه است که سوبژکتیویته در آن ظهور می‌کند. کریستوا استدلال می‌کند که توهم سرشار بودن در این مرحله باید از بین برود تا منجر به آشکار شدن پوچی شود. از دست دادن این فضای محصور و ظهور تهی‌بودگی به‌مثابه یک پیش‌نیاز برای رشد خود و هویت اجتماعی عمل می‌کند. درنهایت، تحلیل کریستوا از مفهوم سرپیچی، نشان می‌دهد که چگونه تجربه درونی موجود سخن‌گو، امر سیاسی را شکل می‌دهد. آراء کریستوا اهمیت سرپیچی درونی در زیر سوال بردن هنجارهای غالب و تصور امکانات جدید به‌صورت فردی و جمعی را برجسته می‌سازد.

a study of the meeting point of the psychic matter and the political matter in julia kristeva’s thought

psychoanalysis and semiology constitute two theoretical arms of kristeva. semiology is concerned with the formation of meaning. the main ideas that kristeva developed in his psychoanalytic thought can be interestingly found useful in political theory. the research of this thinker about the formation of subjectivity shows that political matters deeply shape the inner experience of every speech. emphasizing freud’s two main concepts - the death drive and primary narcissism - kristeva shows how fragile it is to move from this early stage of differentiation to the development of a place in the socio-symbolic and political world. in the prehistory of every individual, there is an archaic past before entering the social realm. this archaic past lives eternally in the unconscious. both freud and kristeva see this archaic past in the form of a pre-oedipal relationship with the mother. this memory is the source of passion and desire. but kristeva also notes how this archaic past, or semiotic chora continues to threaten to abolish or destabilize symbolic meaning and territory. this chora is a source of revolt. she directs his theoretical attention to the moments when this protective maternal environment is destroyed, to the abyss of meaninglessness that opens and to the crisis that leads the infant to his first social identities. how well or poorly this process is done, has deep political effects.