تاثیر دعا و نیایش بر امنیت روانی و نشاط معنوی دانش آموزان دوره متوسطه دوم

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر دعا و نیایش بر امنیت روانی و نشاط معنوی دانش آموزان دوره متوسطه دوم انجام شد. روش این پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی (نیمه‌تجربی) پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان پسر پایه یازدهم شهر بهار در سال تحصیلی 1403-1402 بود که یک مدرسه پسرانه به عنوان مدرسه پرآسیب در حاشیه شهر بهار شناخته شده بود و یک کلاس (کلاس 24 نفری) به عنوان گروه آزمایش و دیگری (کلاس 24 نفری) به عنوان گروه گواه انتخاب شدند. کلاس گروه آزمایش به طول 12 هفته، هر هفته روز یکشنبه صبح در کلاس درس دین و زندگی جلسه قرائت زیارت عاشورا و در این 12 هفته سه روز در هفته اول صبح قرائت دعای عهد داشتند. کلاس گروه گواه در این مدت دعا و زیارت خاصی در مدرسه قرائت نکردند. ابزار گردآوردی داده ها شامل پرسش‌نامه امنیت روانی مزلو (2004) و نشاط معنوی چیریان و افروز (1395) بود. یافته های پژوهش نشان داد شرکت در دعا و نیایش بر ترکیب خطی امنیت روانی و نشاط معنوی دانش آموزان پسر پایه یازدهم تاثیر معنی دار دارد و میزان تاثیر شرکت در دعا و نیایش به‌صورت همزمان بر ترکیب خطی امنیت روانی و نشاط معنوی دانش آموزان 0.948 بود، و میزان تاثیر شرکت در دعا و نیایش بر افزایش امنیت روانی 0.915و نشاط معنوی 0.827 بود. بنابراین نتیجه گیری می‌شود که دعا و نیایش به‌عنوان راهکاری معنوی می‌تواند در تقویت امنیت روانی و نشاط معنوی دانش‌ آموزان موثر باشد.