ارتباط آداب پذیری و عمل‌گرایی با پذیرش دعا « با توجه به آیه 10 سوره فاطر »

دعا وسیله‌ای برای درخواست حاجات و خواسته‌ها از خداوند متعال و کلید دستیابی به گنجینه‌های ارزشمند است. آدمی برای رسیدن به اهداف و آرزوهای خود و در هجوم سختی، بیماری و تنگدستی دست نیاز به‌سوی خالق خویش دراز می‌کند و به دعا و نیایش می‌پردازد تا از درگاه خداوند طلب حاجت کند؛ اما اجابت دعا نیازمند تحقق شرایطی است. در مطالعۀ حاضر به بررسی شرایط پذیرش دعا و پاسخ به درخواست بندگان خدا با توجه به آیۀ 10 سوره‌ فاطر و بر اساس قوانین جهان هستی پرداخته شده‌است. این مطالعه با روش توصیفی‌تحلیلی و  به‌صورت کتابخانه‌ای اسنادی با رویکرد کاربردی توسعه‌ای انجام شده‌ است. برای استخراج و تحلیل متون با کلیدواژه‌های اجابت دعا، قوانین جهان هستی، رعایت آداب دعا و عمل صالح از منابع اسلامی استفاده شده ‌است. طبق یافته‌های به‌دست‌آمده بر اساس آیات و روایات به‌ویژه آیۀ 10 سورۀ فاطر، داشتن دو شرط برای استجابت دعا ضروری است؛ یکی از آن‌ها ادبیات مناسب هنگام دعا و دیگری داشتن عمل صالح به‌میزان کافی است. خداوند متعال، جهان هستی را طبق قوانین آفریده است و آن را اداره می‌کند. استجابت دعا از این قوانین مستثنی نیست و شرایطی دارد که اگر رعایت نشود، نتیجۀ مطلوبی در پی ندارد و به اجابت ختم نمی‌شود. با توجه به آیۀ 10 سوره‌ فاطر با رعایت دو شرط، آثار دعا نمایان می‌شود و مورد پذیرش خداوند قرار خواهد‌ گرفت.