نقدی روش‌شناختی بر نظریه دنیل مَدیگن درباره معنای «کتاب» در قرآن

دنیل مدیگن در کتاب خودانگاره قرآن نظریه خاصی را درباره معنای «کتاب» در قرآن براساس روش معناشناسی توشیهیکو ایزوتسو ارائه کرده ‌است که به نفی معنای متعارف کتاب و حصر آن در علم و مشیت الهی می‌انجامد. این نظریه تاکنون، چه در مجامع علمی غرب و چه در عالم اسلام، چنان‌که بایدوشاید نقد نشده و ازاین‌رو بسیاری آن را تلقی به قبول کرده و مبنای نظریه‌های دیگری در فهم دیگر موضوعات قرآنی قرار داده‌اند. این مقاله با مبنا قرار دادن نظریه معناشناسی ایزوتسو، به داوری درباره تلاش مدیگن می‌پردازد و نشان می‌دهد که حتی اگر فقط از همین زاویه کار او را ارزیابی کنیم، نمی‌توانیم تحقیق او را الگوبرداری از روش ایزوتسو بدانیم و ازاین‌رو، باید به نتایج تحلیل‌های او به دیده تردید نگریست، زیرا تلاش مدیگن چه از لحاظ روش و رویکرد و چه ازلحاظ نوع بهره‌گیری از منابع، چنان متفاوت از ایزوتسوست که اساساً نمی‌توان کار او را براساس معناشناسی ایزوتسویی دانست.

kitāb as divine knowledge and authority? a methodological critique of daniel adigan’s thesis on the meaning of kitāb in the qurʾān

in his book, the qur’ân’s self-image: writing and authority in islam’s scripture, daniel madigan suggests a special thesis on the meaning of kitāb in the qurʾān, based on izutsu’s semantic method of analysis, which ends up in repudiation of the well-known meaning and limits its meaning to divine knowledge and authority. it seems that this thesis has not yet been assessed seriously, hence it is going to be accepted as a basis for further theses on other related qurʾānic subjects. supposing izutsu’s method as arbiter, this paper aims to take a critical look at madigan’s thesis to show how successful he has been to follow the former. to count some several fundamental faults in madigan’s analyses, which preclude us to accept his thesis as authoritative, one may points to his careless approach to the basic meaning, diachronic semantics, and selecting key-words in addition to his anachronistic approach to the qurʾānic language.