خوانش ترجمه سوره بقره و آل عمران (بر اساس نظریه زیباشناسانه آیزر)

نظریه دریافت یکی از رویکردهای انتقادی معاصر است که دارای شاخه ها یی می باشد؛ یکی از این شاخه ها نظریه زیباشناسانه دریافت ولفگانگ آیزر است. با توجه به اینکه اساس این نظریه دریافت خواننده از متن است و به مترجم به مثابه یک خواننده نگاه می کند پس در پی آن است که دریابد مترجم به عنوان یکی از خوانندگان چگونه و با چه روش هایی خلاها و شکاف های یک متن را بر اساس دریافت خود پر می کند. پژوهش حاضر با تکیه بر روش توصیفی _تحلیلی از نوع انتقادی و در پرتو نظریه ولفگانگ آیزر، ترجمه های الهی قمشه‌ای، مکارم شیرازی و مشکینی از سوره بقره و آل عمران را به ‌عنوان یک متن ادبی برگزیده و پس از بررسی انواع شکاف های متن اصلی این دو سوره، چگونگی انعکاس آن در ترجمه فارسی را مورد بررسی قرار داده است. تحلیل ها نشان می دهد که بخش مجازی زبان (استعاره، کنایه، مجاز مرسل، تشبیه) نامشخص ترین بخش سوره هاست و در این میان استعاره بیشترین حجم شکاف زبانی را به خود اختصاص داده است. مترجمان برای پر کردن این فضاهای خالی از دو روش حذف و برجسته سازی بهره برده اند که از میان آنها، الهی قمشه ای با ترجمه آزاد از این دو سوره شریفه بیش از دیگران از روش برجسته سازی برای بازخوانی فضاهای خالی استفاده کرده است

reading the translation of surah baqarah and al-imran(based on eiser’s aesthetic theory)

receiving theory is one of the contemporary critical approaches that has sub-branches; one of these branches is the aesthetic theory of wolfgang iser. given that the basis of this theory is the reader’s perception of the text and looks at the translator as a reader, so it seeks to find out how and by what methods the translator as a reader bridges the gaps and gaps of a text fills the basis of your receipt. the present study uses the descriptive-analytical method of critical type and in the light of wolfgang iser theory, selected the divine translations of ghomshei, makarem shirazi and meshkini from surah al-baqarah and al-imran as a literary text and after examining the gaps in the original text the two suras examine how it is reflected in the persian translation has set. analyzes show that the virtual part of the language (metaphor, irony, authorized messenger, simile) is the most obscure part of the surahs, and among these, metaphor has the largest volume of linguistic gap. translators have used two methods of removing and highlighting to fill these empty spaces, among which, elahi ghomshei has used the highlighting method to read the empty spaces more than others by freely translating these two noble suras.