تبیین بعد نهادی تاب‌آوری شهری و ارزیابی آن در چگونگی مقابله با مخاطره‌ی زلزله (نمونه ی موردی شهر بندرعباس)

بلایای طبیعی نظیر سیل، زلزله، گردباد سونامی باتوجه‌به شرایط محیطی و جغرافیایی که همواره منجر به تلفات انسانی و آسیب‌های جدی مالی گسترده‌ای گردیده ، در طول دوران حیات کره زمین همواره وجود داشته و خواهد داشت. اما نکته قابل‌توجه این است که اثرات این بلایای طبیعی کاملاً از بین نمی‌رود و تنها می‌توان اثرات آن را متعادل ساخت. در این میان بافت‌های شهری و عناصر انسان‌ساخت فضاهای شهری، به ‌مرورزمان دچار فرسودگی و تخریب می‌گردند و به همین دلیل پایدار نگه‌داشتن کالبدهای شهری نیازمند مداخلاتی در جهت اصلاح و بهسازی وضع موجود است و این امر ضرورت مداخلات کالبدی در بافت را نشان می‌دهد. امروزه تاب‌آوری به‌عنوان یکی از نظریه‌های غالب در چگونگی مقابله با این بلایا در محیط‌های انسان‌ساخت است. هدف اصلی این پژوهش، ارزیابی تاب‌آوری شهری در بعد نهادی آن در مقابله با زلزله با محوریت شهر بندرعباس است. روش تحقیق حاضر روش توصیفی - تحلیلی بوده است. جامعه آماری شامل تمام کارکنان متخصص سازمان مدیریت بحران استانداری بندرعباس و سایر عوامل ستاد بحران بودند که با استفاده از فرمول تعیین حجم نمونه کوکران تعداد 35 نفر به‌عنوان حجم نمونه تعیین گردید. ابزار تحقیق پرسش‌نامه محقق ساخته بر اساس چارچوب نظری تحقیق بوده است. پایایی ابزار با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ بالاتر از 65/0 مورد تایید قرار گرفت. یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد که میزان تاب‌آوری نهادی در شهر بندرعباس در ارتباط با مقابله با مخاطره‌ی زلزله در سطح قابل‌قبولی قرار ندارد.