بررسی رابطه خلوت و تحقق پایداری اجتماعی در مسکن معاصر(موردپژوهی آپارتمان‌های مسکونی کوتاه مرتبه در شهر تهران)

امروزه در پی رشد روزافزون جمعیت در کلان‌شهرها و توسعه آپارتمان‌نشینی، مساحت آپارتمان‌های مسکونی تنزل یافته است که این مهم منجر به کم‌توجهی معماران به شیوه خلوت‌گزینی ساکنین فضاهای سکونتی گردیده است. براین‌اساس، هدف اصلی این پژوهش رابطه خلوت‌گزینی و تحقق ابعاد پایداری اجتماعی در آپارتمان‌های مسکونی کوتاه مرتبه در شهر تهران است. روش تحقیق در این پژوهش به‌صورت توصیفی - تحلیلی و پیمایشی است. شیوه گردآوری داده‌ها، مبتنی بر داده‌های کتابخانه‌ای - اسنادی و پیمایشی بوده است. روش تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون t-test، فریدمن، تحلیل عاملی و روش مدل‌سازی معادلات ساختاری است. در این بخش از پژوهش از دو نرم‌افزار smartpls3 و spss20 بهره گرفته می‌شود.با استفاده از آزمون فریدمن اولویت گویه‌های بعد مشارکت، امنیت و کیفیت به ترتیب اهمیت گزارش شد؛ براین‌اساس اهمیت گویه «افزایش و تنوع فضاهای جمعی» از بعد «مشارکت» به‌عنوان رتبه نخست، گویه «رعایت تناسبات و مقیاس‌ها» از بعد «امنیت» به‌عنوان رتبه نخست و نهایتاً گویه «وجود مبلمان و فضاهای انعطاف‌پذیر» از بعد «کیفیت» عنوان رتبه نخست را به خود اختصاص گرفت. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که سه بعد مشارکت، امنیت و کیفیت تاثیر متفاوتی بر تحقق خلوت در مسکن معاصر به‌منظور ارتقا کیفیت پایداری اجتماعی ایفا می‌کنند. براین‌اساس بعد «مشارکت» بیشترین تاثیر را از منظر چگونگی خلوت‌گزینی و تحقق آن در مسکن از سوی ساکنین به‌منظور ارتقا پایداری اجتماعی در فضای داخلی مسکن معاصر ایفا می‌کند. در ادامه ابعاد «امنیت» و «کیفیت» به ترتیب بعد از بعد «مشارکت» بیشترین تاثیر بر خلوت‌گزینی ساکنین آپارتمان‌ها‌ی مسکونی کوتاه مرتبه ایفا می‌کند.