بررسی تطبیقی مصدر منصوب و مرفوع در ترجمه قرآن از رهگذر تحلیل مولفه‌ای معنا (ترجمه‌های فولادوند و میبدی )

در دستور زبان عربی مقوله ای تحت عنوان مصدر» جانشین «فعل مطرح است که در قرآن گاهی به صورت منصوب و گاهی به صورت مرفوع به کار رفته است. مصدر جانشین فعل دارای مولفه های معنایی از قبیل معنای مصدری جانشین فعل معنای انشایی یا خبری است؛ هر چند تغییر اعرابی منجر به مولفه ای متغیر در دو ساختار منصوب و مرفوع می شود. حالت رفعی آن بر ثبات و عمومیت و حالت نصبی آن بر تاکید بر وقوع و بعد عملی مصدر دلالت دارد. مقاله حاضر با شیوه توصیفی-تحلیلی و با بهره گیری از مدل تحلیل «مولفه ای معنا و با تمرکز بر دو مولفه «معنای مصدری» و مولفه متغیر» به عنوان نمونه به تحلیل ترجمه و مقایسه دو ساختار منصوب و مرفوع دو مصدر جزاء و سلام در قرآن پرداخته و کوشیده است دو ترجمه منتخب تحت اللفظی و معنایی را در این زمینه بررسی مقایسه و نقد کند و نشان دهد که ترجمه ها در دو مولفه مذکور چه عملکردی داشته.اند نتایج نشان مید دهد که بهترین معادل برای مصدرهای جانشین ،فعل ترجمه آن به صورت مصدر است بر همین اساس ترجمه میبدی ترجمه دقیق تری در این زمینه دو مولفه مذکور را بهتر بازتاب داده است؛ در حالی که ترجمه معنایی بررسی شده گاه حالت منصوب آن را به صورت فعل و گاه مانند حالت رفعی به صورت اسنادی (مبتدا خبری ترجمه کرده است که ترجمه دقیقی از مصدر جانشین فعل نیست.